LOGOS DUO in VERMONT

Ons koncert in Vermont wordt een voltreffer. Onder het publiek zoveel vriend-musici die reeds eerder bij Logos optraden, maar ons nog nooit live bezig zagen; op ons programma twee werken: eentje van Godfried-Willem en eentje van mezelf.

Al te lang heb ik mijn geliefde viool thuis gelaten, om de nodige "Holosound" en "A Book of Moves" apparatuur te kunnen helpen dragen. Maar nu met "Songbook" is de miniaturisatie zover doorgedreven, dat er een hand overblijft voor mijn geliefde instrument en ik dus ook mijn muziek internationaal uitvoeren kan. Reeds geruime tijd verwerk ik soundscapes van draaiende wielen met live stem en viool tot een bizar soort performance, waar ik me echt goed bij voel. Maar nu krijg ik er enigszins "track" bij, omdat er zoveel bekenden aanwezig zijn, die stuk voor stuk experts in de hedendaagse muziek en gerenomeerde komponisten of uitvoerders zijn.

We starten met "Songbook" en ik geef me honderd procent. Vertel vol overgave "Story", zodat de gemoduleerde klankenstroom als een universele wereldtaal de zaal herschept tot een tegelijk indrukwekkend en kinderlijk verhaal, waar eenieder iets van zichzelf in projekteren kan. Deeltje na deeltje houden Godfried-Willem en ikzelf ons veelkoppige publiek in de ban. Mijn favoriete stukje dat Godfried uitvoert, is nog altijd "Gurgle". Met kleine stemgeluidjes krijg je een onderwatereffekt. Als een grappige vis zwemt hij door de tetraeder en maakt met zijn lippen komische bubbelbewegingen. "Gurgle"doet me hier eensklaps denken aan Alison Knowles, de Fluxus-dame, van wie ik zoveel geleerd heb. Hoeveel maal hebben we niet samen opgetreden. Op een keer bracht ze een schitterende grafische partituur mee, vol felgekleurde tropische vissen, die we als geluidenbron interpreteerden. Haar grappigste performance was wel "Loose Pages". Het bestond uit de geluiden van boekbladzijden, die je als kledingstukken aantrekken kon. Vol overgave heb ik die gedragen, nu zo'n vijftien a twintig jaar terug. Iedere losse bladzijde van het boek was uit handgeschept papier en tegelijk een kledingstuk: een mouw, een broekspijp, een hoed. Heerlijke performances waren dat. Achteraf beschouwd zijn het vooral haar "Natural Assemblages and the True Crow" die het meeste indruk op me hebben gemaakt.

Dat je zomaar twee door vrachtwagens platgereden objekten tot Fluxus-kunst kon omtoveren, opende voor mij nieuwe horizonten. De eenvoud en de direktheid spraken me vooral aan. Onbewust is Alison Knowles dan ook steeds in mijn eigen performances blijven leven. En hier in Vermont is Fluxus dichterbij dan waar ook. Alison en Dick Higgins hadden destijds namelijk een buitenverblijf in dezelfde straat als waar we nu bij Charlie Morrow logeren. Het zijbaantje heet tenandere de Higgins Lane. Voor mij had het beter de Alison Knowles Lane mogen zijn. Maar ook bij Fluxus moest Alison als vrouw vechten voor haar rechten. Dat heeft ze mij menigmaal verteld.

2 partituuruittreksels van Dick Higgins

Na het warme applaus aan het eind van "Songbook", ben ik solo aan de beurt. Godfried-Willem ziet zichzelf niet als performer van mijn zogenaamd meditatieve muziek. Ik noem het liever muziek die de tijd op zijn kant doet staan. "Hypernerveus word ik van dat trage gedoe", heet het de ene keer. "Er zit helemaal geen struktuur in en ik heb daarenboven een hekel aan zo weinig te doen te hebben op het podium", de andere maal.
Er zit dus niets anders op dan solo te spelen, hoewel ik veel liever met andere levende wezens de geluidenzee deel.

Drukke nabespreking van de "Songbook"- technologie

De zaal verstomt. Het wordt oerstil. Eensklaps bekruipt me een regelrechte angst. Heel even maar. De draaiende wielen vullen met hun imposante klanken de ruimte. De angst ebt weg en maakt plaats voor een uitdeinend gevoel. Traag hef ik mijn strijkstok op en schuif zachtjes met het paardenhaar over een snaar. Behoedzaam, als bij een ingehouden adem trilt de vioolsnaar en de klank versmelt met de geluiden. Over en over deinen we in elkaar uit. Dan komt de warme bariton, Joachim Brackx, die langzaam reciteert: "Breathing is like wind blowing through the valley". Ingetogen fluister ik nu eens als echo, dan weer als voorbode. De draaiende wielen knarsen en piepen onverstoorbaar verder. Plots als uit het niets opdagend, zingt Yumiko's meisjesstemmetje een Japans lied. Het vertelt over de kracht van de moeder en na haar o zo stille interventies klinken de wielen betoverd. Rustig en zelfverzekerd weergalmen ze nu in hun eeuwigdraaiende stroom.

(deel 8)                    M.D.