LOGOS DUO in VERMONT

Na ons duo koncert in Montpelier, hebben we nog tijd om een aantal andere festivalprodukties bij te wonen. Tom Hamiltons installatie in de kelders van de Trinity Church en Larry Austins lezing met een overzicht van zijn werk, blijven me het beste bij. Grappig hoe iedereen in de duistere kelder, op de tonen van Tom zijn muziek, zelf interaktief klanken kan produceren, terwijl bij de trap een kerkbordje vermeldt: "Way to Heaven". Schimmige gestalten schuiven voorbij in het donker. Onder de bezoekers bevinden zich ook Peter Zummo en Charlie Morrow. Peter heeft zijn trombone meegebracht en produceert rustgevende, langgerekte tonen vol timbrevariaties. Charlie verandert de klankkleur van zijn stemgeluiden door beide handen als resonatoren te gebruiken. Onze gezamelijke muziek kreeert een oase van rust.

Op een terrasje praten we na met Martin Fumorola, die speciaal uit Argentinie overkwam. Ook John Appleton en Beth Anderson komen ons warm begroeten. Hier in Vermont heerst een sfeer van stimulerende kollegialiteit, die bij soortgelijke festivals in megasteden vaak ontbreekt. Hoeveel impakt een omgeving met voldoende tijd en ruimte onbewust op eenieder heeft, wordt hier nog maar eens overduidelijk.

     

Op de terugweg wijst Charlie ons nog de twee legendarische meren van "The Northtern Kingdom" aan. Een tweespan paarden zakte hier ooit in lang vervlogen tijden door het ijs en verscheen later ongedeerd aan het oppervlak van het andere meer. Volgens de legende verbindt hier in de diepte een voor de mens ten allen tijde verborgen doorgang, het water met elkaar. Voorwaar, een plek om naar terug te keren.

We ronden onze koncertreis naar Vermont af met twee opmerkelijke gebeurtenissen: een bezoek aan de danser, Steve Paxton, en het bijwonen van enkele voorstellingen van het Bread and Puppet Theatre.

Steve, die hier, zoals menig kunstenaar, sinds jaar en dag woont, heeft zijn houten woning en nieuwe dansworkshop eigenhandig gebouwd. Hij toont ons fier de nieuwe ruimte, die aan een klein woonvertrek grenst. Een zijde is uitgerust met de klassieke spiegelwand. Twee andere zijden geven met vele vensters uit op het glooiende heuvellandschap. Wie hier danst krijgt de indruk temidden van de natuur te bewegen.
"Het is voor mij een absolute noodzaak, tussen de drukke danstoernees in, op deze rustige Plek, terug tot mezelf te kunnen komen", vertelt Steve Paxton ons gemoedelijk. We wisselen ervaringen uit en terwijl hij honderduit over zijn danskarriere babbelt, vermeldt hij tussendoor hoe hij hier vanuit zijn keukenraam van tijd tot tijd beren ziet voorbijwandelen.

Bij een openlucht heropvoering door het "Bread and Puppet Theatre" van een Vietnam-spel uit eind de jaren zestig, komen me waarachtig de tranen in de ogen.
Twee akteurs en drie muzikanten voeren een dialoogloze sketch op, waarbij de vrouw nu eens de moeder van een vertrekkende soldaat uitbeeldt, dan weer de Vietnamese moeder van een vermoord kind. De man is de soldaat, nu eens de dapper vertrekkende zoon, dan weer het gedode kind. Alle tekst wordt uiterst summier door een van de musici gereciteerd, op de ritmes van obsederend slagwerk.
De rekwisieten zijn beperkt tot een handgroot houten vlieg-tuigje, -de bommenwerper-, een brief, een kleine witte bundel - het dode kind - en een zwarte rouwsjaal. Zelden heb ik een zo indringende oorlogsaanklacht meegemaakt. Na afloop van het korte optreden, ben ik weer gesterkt in de overtuiging, dat kunst als geen ander de indringende kracht bezit, een politieke boodschap recht tot in het hart te brengen.
Vol goede moed vertrekken we terug naar Europa. Na een dagtocht over de snelweg doorheen de uitgestrekte wouden van Vermont en een overnachting in een afzichtelijk Amerikaans motel, belanden we opnieuw in de Bostonse Logan Airport.

Veertien dagen later is het elf september.

(einde)                    M.D.