LOGOS DUO in VERMONT

Toch een bizarre toestand dat "Ought One"Festival hier in Vermont. Om de een of andere, mij vrij duistere reden, is een tweetal maand voor de start van het gebeuren, het ganse opzet met hebben en houden uit de stad waar het oorspronkelijk was gepland, gebannen. Nochtans was het tweejaarlijks muziekevenement daar kennelijk reeds heel lang gehuisvest. Charlie had ons het stadje, dat pal op de Canadese grens ligt, getoond en het zag er als alle plekken in Vermont heel vriendelijk en gastvrij uit. Wat de juiste toedracht van het hele verhaal dan ook is, blijft een tikkeltje mysterieus. Nu, waarom zou ik dat willen ophelderen? Het maakt zo'n verhaal alleen maar opwindender, dus waarom gaan grasduinen.

Dennis Barthory-Kitz, zoals gezegd de organisator, en zijn vriendin Stevie - die ondanks onze zogenaamd gelijkberechtende maatschappij, steevast als 'de vrouw van Dennis' en in het beste geval als Stevie, maar nooit ofte nimmer met haar familienaam, Stevie Balen, wordt genoemd, hebben een heksentoer voor elkaar gekregen. Ze zijn er nl. in geslaagd op zo'n mum van tijd het hele festival letterlijk te transplanteren. En niet zomaar naar "n' importe oú", maar rechtstreeks naar de hoofdstad van Vermont. Montpelier, d.w.z. "mond-piel-jer'", zoals de Amerikanen deze plek sappig benoemen.

Maar wat blijkt," mond-piel-jer" is een ware "pile-d'eglise". Zoveel kerken op een hoopje samen heb ik nog nergens ter wereld gezien. En tot onze grootste verbijstering herbergen al die kerken dat "Ought One"Festival en "believe it or not" - voorwaar in deze kontekst een heel toepasselijk gezegde - toont men ons zonder blikken of blozen de plek waar wij verwacht worden te spelen. En wat voor plek! Dikke rode lopers over de treden van twee symmetrische trappen afgeboord met glimmende koperen leuningen voeren ons naar een eerste verdieping. Zolang ik op deze trappen loop -waren ze van hout of namaakmarmer?- waan ik me nog in een of ander theater. Maar eens boven, voel ik de argwaan naar mijn keel grijpen.

Nu, de kerktoren buiten had er alvast niet om gelogen. Een glas-met-lood-deur wordt kriepend geopend. En daar staan we: temidden van twee rijen kerkbanken in een "fake" gotische kathedraal die alle normen van goede smaak tart. Pseudo glasramen, waar ze behoren te zitten, en een al te groot houten kruis bungelend boven een onzichtbaar altaar, bedolven onder tonnen elektronika en muziekinstrumenten.
"Neen, neen en nog eens neen", weergalmt in mijn hersenpan. "Dit kan en zal niet gebeuren. Hier wens ik gewoonweg niet op te treden."

De omstandigheden spelen me gelukkig in de kaart. De groepen voor en na ons zitten elkaar reeds over ruimte en apparatuur in het haar en ik zie daarbij ook geen enkel mogelijk ophangpunt voor onze transducer. De andere musici hebben er bijgevolg direkt oren naar, dat Logos Duo, die daar zomaar nog eens een twintigtal vierkante meter - feitelijk driehoekige meters, want wij spelen toch in een tetraeder... - komen opeisen en er is al geen plaats, daar echt niet kunnen optreden.
Maar ja, Dennis overtuigen, zal wat anders zijn. Ondertussen ben ik vlug op de gelijkvloers gaan rondsnuffelen en heb ik een grote ruimte, wellicht een vergaderzaal, of refter, of wat het ook mag wezen, uitgeroepen tot ideale Logos koncertzaal in "mond-piel-eglise-jer". Enig probleem: er is geen PA, laat staan een degelijke professionele versterking.

Na lang over en weer getelefoneer -wat deden wij toch in de tijd voor de 'mobiles', zoals ze hier de gsm's noemen- komt Dennis opdagen. Het probleem wordt uitgelegd, Dennis is afgejakkerd, sputtert tegen, doch alle musici springen me ter hulp, het publiek kan zich toch wel verplaatsen en zie eens daar: onze kollega's zijn spontaan bereid de zware speakers en versterkers de trappen op en af te zeulen, zodat wij toch maar aub niet tussen hun reeds opgestapelde apparatuur, nog een bewegingsstuk ook, zouden moeten spelen…

Oef het is gelukt. We spelen beneden.

(deel 7)                    M.D.