LOGOS DUO in VERMONTdeel 5
De volgende ochtend is Charlie nog steeds niet toegekomen. Die Newyorkers toch. Afstanden betekenen hier blijkbaar niets. Hebben ze een stekje op het platteland, dat allesbehalve voor stulpje kan doorgaan, dan moeten ze tussen hun thuisbasis in Manhattan en hun rusthaven noodgedwongen in een motel overnachten, willen ze heelhuids ter plekke raken. Ik hoor Godfried-Willem, die altijd een vroege vogel is, beneden in de keuken rommelen. Koffie zetten is een "must". In onze bagage tussen de kabels en transducers, had ik voor alle zekerheid een pakje max havelaar oxfam plus enkele papieren filters verstopt. Genietend van het schitterende uitzicht lig ik te luiwammessen… Het zonlicht streelt de kleurige hoes van mijn vioolkist. Wat een verontwaardiging verwekt het ding toch altijd bij klassieke musici. En, pas op, ook weledelgeleerde hedendaagse strijkers kunnen zich er mateloos aan ergeren. Waarom toch, heb ik me lang afgevraagd. Tot ik de intrieste realiteit onder ogen moest zien. Het instrument van de hooggeschoolde laat zich in ons stijf landje alleen in een effen donkerkleurig jasje stoppen, liefst zwart of grijs. Voor de frivolers is er nog altijd bruin of donkerblauw. Maar zo'n abstrakt expressionistische vioolhoes als de mijne in alle kleuren van de regenboog is blijkbaar een vloek. Jazeker, ik heb ze helemaal uit Nederland moeten importeren. Al mijmerend over de eenmaking van Europa en over de vioolhoezenkleur badend in het Vermontse zonlicht, hoor ik een auto het grintpad oprijden. Dat moet Charlie zijn. Ik schiet in mijn kleren en vanaf nu gaan we in een razend tempo verder: Newyorkse tijd.  Charlie Morrow(USA), Moniek Darge en Martin Fumorola Tegen de avond zijn de bewoners van Barton en een vijftal omringende Vermontse dorpjes getuige van ons optreden. Cynisch lot: we zijn pas buiten in de weide, op het houten podium opgesteld of het begint toch wel te regenen. Met meer dan Newyorkse snelheid gritst Godfried-Willem de elektronika en transducers samen. Alleen die ene transducer, die aan een geimproviseerde vlaggenmast bengelt, zorgt voor halsbrekende toeren. Gelukkig hangt het meest kwetsbare deel vertikaal naar beneden. Dan maar opnieuw opstellen. Binnen deze keer. Ondertussen doet het landelijke publiek zich te goed aan de uitgestalde lekkernijen. Iedereen heeft iets zelfgemaakts meegebracht en zo is er echt overvloed. Inwendig prijs ik Charlie Morrow voor zijn voortreffelijke organisatorische kwaliteiten. Naast "Songbook", brengen we ook klankpoezie, plus viool en klarinet. Charlie rijdt ons rond in "the Northern Kingdom", neemt ons mee uit eten in Canada en voert ons naar Montpellier. Hier in de hoofdstad van Vermont zijn we uitgenodigd voor het groots opgezette "Ought One Festival", georganiseerd door Dennis Barthory Kitz. Liefst 120 komponisten van over de hele wereld nemen deel aan dit spektakulaire evenement. Zoals wel vaker gebeurt, zijn wij de enige uitgenodigde Vlamingen en Belgen bij dit grootse gebeuren.
 Larry Austin, Godfried-Willem Raes, e.a. Maar wat anders is dan anders, bij dit festival, is de opwindende vaststelling dat hier heel wat bevriende Amerikaanse musici, die reeds herhaaldelijk bij ons in de Tetraederzaal van Stichting Logos optraden, aanwezig zijn. En wat nog spannender is, dat zij ons nu voor het eerst zelf zullen zien optreden. Zo zullen wij eindelijk de langverwachte metamorfose van organisatoren naar aktieve performers in hun kunnen ondergaan. Voorwaar een heuglijk moment in onze toch al meer dan dertig jaar lange carriere. Maar dat vertel ik vertel ik volgende maal.
|
