logos on the road

Terwijl Fernand de nieuwe deelnemers aan het Levka Ori projekt uitleg geeft over de sites, waar mogelijks een land art werk kan worden gerealiseerd, bereiden Barbara en ikzelf reeds de eerste windopnames voor. We hebben bij Logos uitvoerig getest of de “truuk met de doos” goed resultaat oplevert en vol vertrouwen gaan we aan de slag. Een stereo-mikrofoon wordt in een kartonnen doos, die dienst zal doen als windscherm, gestopt en doorheen de dunne wanden wordt de wind opgenomen. Nadeel is dat je hoge tonen verliest, maar groot voordeel dat het gedonder van het blazen van de wind in de mikro totaal wordt onderdrukt.

Terwijl ik neerhurk om de apparatuur in werking te stellen, bereikt een heerlijk geurende tijmvlaag mijn neus. De plantjes hebben minuskule blaadjes en groeien geduldig in het beetje droge zand tussen de onherbergzame keien. De stenen hebben hier onwaarschijnlijk mooie tekeningen, gaande van perfekte cirkels tot geometrisch abstrakte meesterwerkjes. Jon, de Amerikaanse deelnemer is reeds ijverig foto’s aan het nemen. Barbara en ik wachten tot het groepje terug is gelopen naar de auto’s, om onze opnames te maken. Gesprekken kunnen we op dat ogenblik immers missen als de pest. Alles verloopt vlot en binnen de 10 minuutjes hebben we onze eerste audio-schat op zak. We verontschuldigen ons bij de anderen voor het oponthoud en op de tweede site ontspint zich grosso modo hetzelfde scenario.
Deze plek bevindt zich tussen de wijngaarden en biedt een prachtig uitzicht over de vallei aan de voet van de Witte Bergen. Een kleine byzantijnse kapel met helderblauw tonvormig dak torent boven de groene druivenstronken uit. De wind is hier behoorlijk zachter. Af en toe wordt de opname verstoord door een voorbijrijdende vrachtwagen, maar dat kan makkelijk in de studio worden gewist.

De grote site, waar uiteindelijk ieder jaar iedereen werkt, is een vrij spektakulaire plaats. Verschillende heuvelglooiingen met telkens wisselende bedekking, nu eens stenen, dan weer maisstoppels, volgen elkaar op. Bovenop een van de heuvelruggen is een grote hoop puntige keien op elkaar gestapeld. Van hieruit ziet men 360 graden rondom niets dan het glooiende gebergte tot aan de einder, aan de ene zijde de Levka Ori, aan de andere kant lagere bergen. Dit is de ondertussen mytische plek Magnesia.
Een smal, onverhard pad loopt tot hierboven en vormt steeds een uitdaging voor de auto’s, die zich langsheen de afbrokkelende bergflanken en de diepe ravijnen moeizaam een weg omhoog banen. Twee velden zijn met pastelkleurige bijenkorven bezaaid. Soms krijgen Barbara en ik het te heet en beslissen we halfweg de beklimming de resterende weg maar te voet af te leggen. De zon schroeit meedogenloos onze naar boven zwoegende lichamen. Eens boven valt de felle wind op, die ditmaal het doel van onze tocht is. De opname is vlug gemaakt. We hebben een plek gevonden waar de wind blijkbaar een draaikolk vormt en voor een gierend geluid zorgt. Mochten we erin slagen dit te registreren, dan is onze eerste opdracht geslaagd.

De tweede dag trekken Barbara en ik er alleen op uit om de omgeving op grotten af te speuren. We kregen enkele tips, dat er zich ten westen van Paleochora, het stadje waar we logeren, een hele reeks grotten bevinden, sommigen langsheen de rijweg, anderen op het strand. En inderdaad, na een poosje de kustlijn te hebben gevolgd, ontdekken we enkele inhammen in de rotswand. Helaas is het terrein volledig met draad afgesloten. We troosten ons met de gedachte dat we hier overdag toch geen opnames zouden kunnen maken, omdat er te regelmatig wagens passeren. We vestigen onze hoop dan maar op de grotten op het strand. Op het meest westelijke punt gekomen, houdt de weg op en moeten we te voet verder. Het keienstrand zorgt ervoor, dat we maar langszaam voortuit raken en groot is onze vreugde wanneer we inderdaad achter de struiken enkele holen ontdekken. Helaas, bij nadere inspektie blijken die allen als openbaar toilet te fungeren en komen ze dus niet in aanmerking als opnamestudio. Na een dag tevergeefs zoeken, waarbij Barbara me lachend het verschil probeert bij te brengen tussen holen en grotten, staken we onze zoektocht voorlopig en willen we eerst de byzantijnse graven op Lissos uittesten.

Vroeg in de ochtend staan we op en haasten ons, gewapend met alle opnameapparatuur, om de boot naar Sougia niet te missen. Die vaart ‘s morgens oostwaarts, stopt in verschillende haventjes en keert ‘s avonds terug naar het westen, met Paleochora als eindpunt. Het is een kleine ferry, waar ook enkele auto’s en vrachtwagens in mee kunnen, maar meestal zijn het voetgangers die de boot verkiezen boven een lange omweg doorheen de bergen. De stadjes en dorpen zijn immers niet met een kustweg met elkaar verbonden, want het gebergte staat haaks op de vloedlijn. Vandaag is de Lybische zee erg rustig. Een diepblauwe indigokleur verschaft haar een exotische tint. De statige Levka Ori bergen schuiven aan ons oog voorbij. Geen spoor van menselijke bewoning of bewerking. Niets dan stille wildernis. Indrukwekkend en onvergetelijk.
Sougia stelt weinig voor. Een klein dorpje dat probeert te overleven van kusttoerisme. Enkele eetstalletjes op het keienstrand, hier en daar een restaurantje met een soms handgeschreven uithangbord dat huurkamers aankondigt. Maar Sougia is het werkterrein van “Captain George”, zoals Georgios zich liefst laat noemen. Gekscherend noemen Barbara en ik hem weliswaar “Speedy George”. Hij is een gewiekste ondernemer, die een groot hotel heeft gebouwd, waarop fier zijn kapiteinsnaam prijkt en daarenboven beschikt hij in de kleine haven over een vloot bootjes en schepen, waarmee hij je brengt waar je maar wilt. Konkurrentie heeft hij blijkbaar niet en hij rekent dan ook zonder blikken of blozen fors door. Onderhandelen over de prijs zit er bij hem niet bij, want dan laat hij je gewoon ter plekke staan. Een andere oplossing dan hem betalen wat hij vraagt, Is er gewoon niet. We bellen hem per gsm op en spreken af op de kade. Net zoals vorige maal laat hij ons een flinke tijd wachten. De zon staat ondertussen hoog aan de hemel en schroeit onze huid. Veel schaduw is hier niet. Op een aftands motorfietsje komt hij aangetuft. Ruig en nors als weleer. “Twenty Euro’s”, bromt hij. Iedere poging om een relaxte konversatie met hem uit te spinnen, draait op niets uit. We houden dus maar onze mond. Hij heeft een klein plankje aan de metalen reling op de voorplecht van zijn speedboot vastgemaakt die als trede dient. Zodra we de haven uit zijn, zet hij er een flinke vaart in. Het water spat hoog op en ik druk de opnameapparatuur dicht tegen me aan in de hoop dat we geen plotse golf over ons heen krijgen. Barbara houdt haar hoedje vast met één hand en poogt met de andere zwierig foto’s te maken. Op minder dan 10 minuten staan we op Lissos. De aanlegsteiger is verhoogd bij vorig jaar, maar ziet er alweer aftands en gammel uit. Hier in deze vallei kan je alleen per bootje raken. Geen wegen om auto’s de rust te laten verstoren. Kortom een gedroomd klankenjagersparadijs. Dat meenden we althans, voortgaand op onze ervaringen van vorig jaar. Helaas… We starten met een fikse picknick. We hebben een goede voorraad water meegenomen, omdat het hier zeer heet is en we doorlopend moeten drinken. Gezeten in de buurt van de oude olijfboom, die als “land mark” dienst doet, plannen we onze dag. Eerst de akoestiek van het oude byzantijnse kapelletje uittesten, dan naar boven klimmen tot bij de tempel van Asklepios en hopen dat we een goede opname kunnen maken van de geitjes in volle aktie. Vervolgens de vallei oversteken en de tweede, iets grotere kapel uittesten, om tot slot de byzantijnse graven stuk voor stuk als mogelijke opnamestudio’s uit te proberen.

Bij de eerste byzantijnse kapel is het reeds prijs. De houten kerkboekstaander kreunt met een klaaglijk krakende stem en het geluid spreekt zo tot de verbeelding dat de opname een voltreffer wordt. Maar helaas blijft het daarbij, want wat blijkt… enkele jongedames hebben er niet beter op gevonden, om Lissos als kampeerplek uit te kiezen en hebben pal temidden van de vallei hun tenten opgeslagen. Wat bezielt hen met pak en zak geladen tevoet over de bergen te sjouwen, om hier de rust te komen verstoren. Hun gelach schalt door de bergen, enkele Italianen komen hen vervoegen en het feest is kompleet. Ik verwens hen inwendig naar de achterkant van de maan, maar het mag niet baten. Op alle opnamen staat hun bakvisgegil en het wordt hopen werk dat er in de studio deftig terug uit te knippen. We geven het op om Lissos tot uitverkoren opnameplek te promoveren en enkele dagen later, komen we hoog in de bergen bij de afgelegen koepelkapel, die we vorig jaar als studio hebben gebruikt. Waarom niet opnieuw deze plaats benutten. De akoestiek is er prima voor ons opzet, met veel tot de verbeelding sprekende galm… zo gedacht, zo gedaan.

Het resultaat kunt u tijdens de maand januari komen beluisteren tijdens onze twee Levka Ori voorstellingen: Donderdag 16 januari bij Stichting Logos, koncert en multi media voorstelling Vrijdag 25 januari bij Art-O-Nivo, Wollestraat 25, te Brugge, vernissage van de tentoonstelling met klankschappen en nog veel meer. Meer info volgt. Alvast van harte welkom! m.d.

Moniek Darge