LOGOS DUO IN NEWFOUNDLAND

Een vriendelijk glimlachende man, kort van stuk en wat zwaar van postuur komt naar ons toe.
"Len", fluistert hij plechtig; "Len Penton. And this is my wife Debbie".
Beiden buigen lichtjes naar ons toe en we schudden handen. De sfeer is aan beide zijden eerder afwachtend.

     

Wat grappig, zijn haast ceremoniele begroeting kontrasteert fel met hun beider uiterlijk. Ook zij is eerder klein en mollig, maar goedlachs. Beiden zijn in een zomerse outfit gestoken, die vakantie verraadt. We hadden niet eerder met elkaar gemailed of getelefoneerd. Kathy Clark, die alles organiseert nu Don er niet meer is, had eenvoudigweg op mijn vraag hun beider namen en hun adres gestuurd. In die mail stond niet Debby, maar Deborah te lezen.

Wat me ook opvalt is dat de man met het plakkaat met "Sound Symposium" op, dus diegene die ik het eerst had ontwaard, geen aanstalten maakt naar ons toe te komen. Hij is een lange, magere man die onverpoosd met opgeheven arm naar de deuropening, waaruit ook wij zopas verschenen, blijft turen. Kennelijk worden nog andere gasten verwacht.
Thuis gekomen bij Len en Debbie komen we te weten dat we Joels kamer mogen gebruiken, hoewel zoonlief thuis is en zelfs een vriendje als logee heeft. Ook vangen we een glimp op van het leven van onze gastheer en gastvrouw als folkmusici, die resp. gitaar en Ierse en Keltische harp spelen.

Ook het hondje, een klein zwart harig mormeltje dat naar de naam Pearl luistert, komt op ons toegestormd. Pearl heeft een vooruitstekende onderkaak en daardoor ontblote ondertandjes. "We kozen een hondje voor Joel, dat altijd een "puppy" zou blijven", aldus Debbie's kommentaar. Joel is dertien en Pearl drie. Beiden zijn het echte troetels.

De volgende morgen haasten we ons naar de eerste bijeenkomst van het Sound Symposium. Maken er kennis met een uitgebreid en overvol programma en vangen we de eerste glimpen op van Sint Johns… in 16 jaar tijd is op het eerste zicht niet eens echt veel veranderd.