LOGOS DUO IN NEWFOUNDLAND

Het is 5 juli 2002. De zon priemt door de wolken. Een frisse zeelucht vult onze longen. Sint-Johns ligt er vredig bij zo 's morgens in de vroegte. We speuren de omgeving af naar herkenningspunten en onze eerste indruk wordt bevestigd. Enorm veel is hier uiterlijk niet veranderd. Maar dat is evenwel schijn, zal later blijken. Het verbod op de kabeljauwvangst in de jaren negentig is nog steeds niet opgeheven. Het visbestand heeft zich niet, zoals verwacht hersteld. Erger zelfs. Stilaan is de hoop vervlogen, dat het tij nog ooit zal keren. De genetische wetmatigheden, waar men voorheen geen aandacht aan schonk, hebben hun tol geeist. Door steeds de te kleine kabeljauwen terug te gooien en slechts de grootste te doden voor konsumptie, heeft zich stilaan een mutatie voorgedaan. De kleinere kabeljauwen zijn zich gaan voortplanten tot uiteindelijk een kleine soort is ontstaan… De grotere soort is en blijft verdwenen. Het visverbod doet de ekonomie van het vredige stadje de das om. Maar dat zullen we pas ten volle beseffen wanneer we de oudste visserswijk, die verderop ligt, bezoeken en praten met de bewoners daar.

De houten LSPU-hall, waar we binnen enkele dagen ook zelf zullen optreden, deed in lang vervlogen tijden dienst als gebouw van de vissersvakbond. Maar net zoals 16 jaar terug, toen wij hier als Logos Duo voor het eerst kwamen, funktioneert het oude gebouw nu als koncert- en theaterplek en vandaag als centraal ontmoetingspunt voor het Sound Symposium bij uitstek.

LSPU-Hall, St. Johns, Newfoundland, Canada

Het is een merkwaardig gebouw, dat zich hoog boven het straatniveau op een soort kunstmatig terras verheft. De straathellingen zijn hier ook zo steil, dat wij, lagelanders, vreemd opkijken bij al die trappen en scheve voetpaden. Vanaf de zee klim je straat na straat tegen een regelrechte muur op. Na de eerste dag voelen we het tenandere reeds in enkels en kuiten.
De blinde muren van het LSPU-terras en de centrale trap vormen ieder jaar weer een dankbare plek voor promotionele muurschilderingen. Dit jaar prijkt er een kunstig portret van Pauline Oliveros, de ondertussen wereldvermaarde akkordeonist uit California, die evenwel reeds jarenlang in de staat New York leeft. Pauline is de centrale gast op het Symposium en ik ben maar wat blij, dat ik de kans zal krijgen, haar workshops mee te beleven. Haar koncerten heb ik reeds meermaals live meegemaakt en zelf helpen ko-ordineren, zowel bij Stichting Logos zelf, als indertijd in Brussel, toen Godfried-Willem Raes er nog de maandelijkse muziekserie "24-uur kommunikatie" organiseerde in de grote hal en de aanpalende zalen van het Paleis voor Schone Kunsten daar. Maar Paulines workshops ken ik enkel door de verhalen van bevriende musici en vanzelfsprekend uit haar boeiend boek "Software for People". Benieuwd wat Godfried in de tussentijd zal doen: hij houdt helemaal niet van de meditatieve muziek, waar ik zo tuk op ben. Groot zal mijn verbazing dan ook zijn, wanneer hij alle workshops mee zal volgens, soms entoesiast, soms kritisch brommend, … maar dat is vooruitlopen op mijn verhaal.

De grote LSPU- zaal loopt snel nokvol met alle genodigden die zullen participeren aan het Sound Symposium. Ik speur rond naar bekende gezichten. Iedereen stelt zichzelf voor beginnend met de organisatoren, die allen hard hun best doen in eerste instantie niet te laten merken dat Don Wherry er niet meer bij is. Don is jarenlang, samen met zijn levensgezellin Kathy Clark, de organisator en drijvende kracht achter dit unieke internationale gebeuren geweest. Maarbij een nachtelijk muziekevenement vorig jaar in open lucht, is hij plots zonder waarschuwing vooraf aan een hartinfarkt bezweken. Hij viel op slag dood, wordt er gefluisterd, zomaar zonder overgang. Nu we hier allen samen zitten, is het overduidelijk dat iedereen aan Don denkt, maar niemand laat iets merken. We delen samen de warme herinnering aan deze voorvechter van een vernieuwende muziekkultuur, aan een van onze medestrijders… Net zoals we samen wellicht dezelfde vragen delen, over hoe dit Symposium anders zal zijn dan andere jaren. Kathy Clark zal pas helemaal op het eind van deze eerste samenkomst zelf het woord nemen. Nu komt de ganse staf eerst aan de beurt, die is bijgesprongen om dit Sound Symposium 2002 vooralsnog toch te kunnen laten plaatsgrijpen. Wat bewonder ik Kathy, die zo kranig doorzet en ons allen hierheen heeft gebracht.

Kathy Clark en Moniek bij Lake Quidi Vidi

Na de organisatoren stellen de techniekers zich voor. We krijgen duidelijke aanwijzingen tot wie ons te wenden voor welk soort probleem. Alles geeft de indruk dat de zaak hier heel praktisch georganiseerd is. Tot slot wordt ons gevraagd ook onszelf voor te stellen, "artist", zoals ons naambordje ook vermeldt: precies een grote familie vrienden samen. Wat een aangename, vriendschappelijke sfeer wordt hier in een mum van tijd gekreeerd. Maar toch zit ik met een knagertje opgescheept: waar is Pauline? Het valt me op dat Pauline Oliveros er niet is… Laat het niet waar zijn, dat haar iets overkomen is. Gelukkig blijkt er later op de dag niets aan de hand: ze heeft alleen een later vliegtuig genomen.

Om 11u reeds, na de kennismaking, volgen we onze eerste workshop: die van David Gampner. Hij maakt deel uit van Paulines "Deep Listening Band". We vernemen dat hij in hartje New York woont en dat hij enkel een demonstratie van zijn apparatuur en de e-macs programma's zal geven. Teleurstelling. Geen participatie-workshop en ik was niet vlug genoeg, om de mikro te bemachtigen om de nodige samples voor zijn demonstratie in te spreken…

Om 12u30 weerklinkt de eerste Harbour Symphony van het Symposium. Alle schepen in de haven participeren en voeren een partituur uit van een of andere komponist. Wat in mijn herinnering tot een onovertrefbaar gigantisch klankgebeuren was uitgegroeid, klinkt nu live minder spekakulair dan in mijn geheugen. Maar dat de Harbour Symphonies iets heel anders voor mij in petto hebben, zal ik pas een uurtje later ontdekken. Snel eten. Wat een vol programma is dit toch, reeds vanaf de eerste dag. Maar we willen niets missen en zeker niet de namiddagworkshop… hoewel toen nog geen haar op mijn hoofd iets vermoedde…
Tijdens de 13u30 Harbour Symphony Workshop vertelt Paul Steffler ons, ondertussen zijn we al uitgedund tot een klein groepje, de geschiedenis van deze events. Hij toont ons enkele notatievoorbeelden, waaronder deze van R. Murray Schafer, auteur van het wereldvermaarde boek "The Tuning of the World", bespreekt de beperkingen van de scheephoorns, de specifieke vereisten en moeilijkheden van dergelijke openluchtgebeurens worden haarfijn uitgelegd en voor iemand er goed en wel erg in heeft, wordt ons de mogelijkheid geboden zelf een werk voor de scheephoorns te schrijven. "Er zijn nog vier vrije dagen", zegt Paul, dus tegen het eind van het Symposium, kan je hier je eigen kompositie live uitgevoerd horen in de haven. Ik hap naar adem. Overweeg bliksemsnel of ik dat kan en durf. En voor er reeds genoeg kandidaten zijn, geef ik mezelf op om zo'n Harbour Symphony te kreeren. Wat een kans!