50 years at the Logos Foundation

50 jaar Logos

by Herman Sabbe

Van meet af – dit betekent vandaag dus 50 jaar lang – is de actie van Logos politiek pertinent. Dit wil zeggen: zij betracht een emancipatorische draagwijdte van muziekmaken in en voor de polis.

Ik denk aan de consequente afwijzing van het auteursrecht, nochtans de grondslag van de traditionele economie van muziek; ik denk aan de opvatting van muziek als praxis: ingreep van de mens in het menselijk milieu; ik denk aan de (enigszins Californisch aan doende) combinatie van gevorderde technologie en ambachtelijke knutselarij; ik denk aan de impulsen naar een participatieve muziekcultuur toe.

50 jaar in de contramine, 50 jaar burgerlijke onbetrouwbaarheid: zo lang hebben ze bij Logos op de barricaden gestaan, dat ze officiaal erkend zijn als onderdeel van het straatbeeld van de muziekwereld – een instituut tegen wil en dank. Een instituut dat ‘Zingende Fietsen’ voortbrengt. Maar Zingende Fietsen – zo weet ook Dick Raaymakers – zijn, luidens de alomgeliefde uitdrukking, natuurlijk ‘géén muziek’. Toch is de werkelijkheid van een Zingende Fiets groter dan de werkelijkheid van muziek. ‘Tabula Rasa’? Omdat het schoonvegen van de tafel een boeiend geluid voortbrengt.

‘Human Resources’ – terloops gezegd de (afgr)ijselijkste uitdrukking die een kapitalistische geest heeft weten te bedenken – worden bij Logos aangevuld en verlengd met prothesen allerhande; samen vormen zij een complexe suprabiologische machine, halfgod-halfrobot.

Mensenmuziek heeft zich al 400 eeuwen, schat men, bediend van ‘speeltuigen’, maar hier krijgt het woord een aparte betekenis. Ik wens het Logos-tweespan en zijn trawanten de eeuwige muzikale jeugd.