Logos' Zingende Fietsensymfonie uitgevoerd in Zuid - Ierland. (deel 2)

Het 'probleemloos' met de GPS van het station van Cork naar het hotel lopen, is enigszins overdreven. Na een hele poos de Lee te hebben gevolgd, begin ik toch te twijfelen aan de technologie en moet ik zonodig nog eens de weg laten herberekenen en heruitstippelen. Even ben ik het noorden kwijt – figuurlijk dan. Moesten we toch naar rechts de Lee hebben gevolgd ipv. naar links? O, wee, als ik me vergist heb, kunnen we de hele weg terug onze koffers sleuren. Maar neen hoor, we hebben geluk. Net voorbij de bocht treffen we een bordje aan met de veelbelovende naam Quality Hotel… Oef, we zitten juist. Nog even een stijgende straat op en wat blijkt, om de hoek verrijst een kast van een roze hotel, zoals je liever niet in een stad ziet opduiken.

Maar geen geklaag. Het valt allemaal wel mee en zonder veel omhaal installeren we ons in de eenvoudige kamer. Ik hunker al naar de sauna vanavond…Maar eerst willen we de stad verkennen en zijn we voor de “dinner” uitgenodigd, bij organisator Garrett.

Het stadje valt best mee. Het operagebouw aan de overkant van het water roepen we prompt uit tot het lelijkste ter wereld. Het oude stadsdeel is klein en schattig en vlug zijn we rond. Om maar niet te laat op de afspraak te komen, zoeken we nu reeds de weg naar het huis van Garrett en weer bewijst dat gps - toestelletje ons goede diensten. We krijgen een helder idee hoe ver we zullen moeten stappen en beslissen toch alles te voet te doen. Een klein uurtje buiten het stadscentrum belooft een leuke tocht. Maar wat blijkt: het wordt een steile klim naar boven en zo stilaan zakt de moed me in de schoenen, omdat we dat straks allemaal per fiets zullen mogen overdoen, maar dan in omgekeerde richting, bergaf, bij duisternis en aan de linkse kant van de weg. Natuurlijk moeten die tweewielers dan later ook terug. Garrett was immers zo lief ons elk een fiets in het vooruitzicht te stellen en wat doe je dan. Naar een 'Bicycle Festival' komen en als exkuus moeten aanvoeren dat je uit een 'flat country' komt. Nu, we zullen wel zien wat het wordt.
In ieder geval valt het weer mee: geen regen, de fuchsia’s hier zijn meters hoog en ze bloeien zo uitbundig als nergens anders. Net op tijd staat er een bank waar ik me op neer laat ploffen om even van de klim te bekomen. Lange natuurstenen muren wisselen af met mooie tuinen. Af en toe komen we een kerk tegen, want daar is hier alvast geen gebrek aan. Traag maar zeker krijgen we een prachtig uitzicht over de Lee en de oude stad. Eindelijk zijn we bij de juiste straat en vinden we het juiste huisnummer. De gps - stem schalt “bestemming bereikt”. We bellen aan en er gebeurt niets. Bizar...We zijn niet te vroeg en niet te laat. Een bordje met daarop 'SOLD' maakt het gebouw een tikkeltje makaber.

Garrett had net voor ons vertrek laten weten, dat ze inderhaast moesten verhuizen, want de huur was opgezegd. Geen drie maanden vooropzeg, zoals bij ons, maar slechts een week tijd om iets alternatiefs te vinden. Dit hier leek een kast van een huis te zijn met een prima ligging. Iets anders vinden zou vast geen sinecure zijn. Nog maar eens bellen en ja hoor, daar hoor ik gestommel. De deur draait open en voor ons staat een ietwat schuchtere jongen, die inderdaad Garrett blijkt te zijn. Enkele fietsen versperren de weg en na een amikale begroeting dalen we de trappen af naar een keuken op twee diep. Garrett verontschuldigt zich even en verdwijnt. De tuindeur staat open en de tuin blijkt op drie, vier, vijf en zelfs zes diep te liggen. Voorwaar een steile helling, waar dat huis op staat. Het uitzicht vanaf het keukenterras is evenwel verbluffend. De Lee slingert ginds ver in de diepte. Kati gaat op verkenning en ik sta wat onwennig te draaien met mijn fototoestel in de hand.

Wanneer Garrett terug verschijnt, bieden we hem aan te helpen met 'the dinner'. Gretig gaat hij op het aanbod in en voor we er erg in hebben zit Kati groenten en kaas te snijden, rasp ik een citroen en dek de tafel en zit Garrett gezellig aan tafel te babbelen. Achteraf schaam ik me een beetje voor mijn bijgedachten, dat hij de vrouwen al het werk laat doen, want dan blijkt dat wij enkel het voorgerecht verzorgen en dat hij reeds de hoofdschotel, een heerlijk ovengerecht, klaar heeft. Bij mondjesmaat komen zijn kompanen thuis, vier vrijgezellen en een meisje dat niet komt opdagen. Iedereen heeft de mond vol over de verhuis en het op til staande festival en het wordt een studentikoze avond die me onze eigen Mixed Media Festivals van de jaren '70 in herinnering brengt. Gelukkig heeft het vijftal een vaatwasmachine en kan Garrett ons bij wijze van nagerecht de eerste Zingende Fiets demonstreren. In een werkkamer staat de fiets met buis en al gemonteerd tegen een kale wand.

Het zoevend geluid vult de ruimte en ik heradem. Heerlijk is dat, alles funktioneert naar behoren. Het vele emailen heeft toch een goed resultaat gehad. Ik haal de meegebrachte doos Belgische pralines boven en de stemming kan niet meer stuk. “I hoped you would bring Belgian chocolates”, geeft Garrett grinnikend toe, terwijl zijn kompanen de kwaliteit van de verschillende truffels en pralines loven en ophemelen, zoals alleen een echte buitenlander dat kan. Stilaan is het tijd terug naar het hotel te keren en ik kan opgelucht ademhalen. Garrett verontschuldigt zich dat er momenteel geen twee extra fietsen zijn, maar dat morgen voor het festival alles in orde zal blijken. Moe komen we terug in ons roze hotel en ik snak naar de sauna, maar wat blijkt: "‘s Avonds is die gesloten, madame. Tomorrow you have a new chance”. Tenandere het Turkse bad is defekt, maar wat deert dat, zolang de Zingende Fietsen maar werken.

(wordt vervolgd) m.d.