LOGOS DUO IN NEWFOUNDLAND

Vandaag moeten we speciaal vroeg uit de veren. Het is nog stikdonker, wanneer het kleine reiswekkertje venijnig biept. Maar nog voor ik mijn ogen heb geopend, maakt mijn hart al een bokkesprong. Vandaag staat namelijk de langverwachte "Whale en Seabird Tour" op het SoundSymposium-programma. Dat wordt straks wel een heel bijzondere dag. Wellicht ben ik deze avond enkele indrukwekkende soundscapes rijker en heb ik dan meteen ook nieuw materiaal voor een klankschapskompositie. Ik popel nu al bij het vooruitzicht, want niet alle dagen is er de kans om unieke natuurgeluiden te verzamelen.

Wat in Newfoundland toeristische attraktie nummer één is, een boottocht naar de beroemde "Puffin Islands" op speurtocht naar walvissen, heeft handige organisator Kathy Clark op het officiële festivalprogramma geplaatst. Ze beseft natuurlijk maar al te goed, dat ook voor niet soundscapende musici, niet zozeer die walvissen, maar het gekrijs van die duizenden papegaaiduikertjes een onvergetelijke indruk zullen nalaten. Wanneer de boot straks langs de oevers van de enkel door zeevogels bewoonde eilanden vaart, beleven wij vast en zeker een enig koncert, dat nog lang in onze herinnering zal naklinken.
Al popelend bij het vooruitzicht op dit unieke moment, graai ik mijn schoudertas beet, waarin ik de dag ervoor alle opnameapparatuur netjes heb verzameld. Toch nog even checken of ik alles wel bij heb. Mikrofoon en extra batterijen, minidisk en extra opnameschijfjes. Koptelefoon en vanzelfsprekend ook mijn onafscheidbaar fotoapparaat om bij thuiskomst ook de Logos-Blad- lezers te kunnen verwennen met een nieuw koncertreisverhaal.

Godfried is stil en zwijzaam, wanneer we voor dag en dauw over de verlaten straten van St.Johns tot bij de universiteitskampus stappen. Zou de bus, die ons na een dik uurtje rijden tot bij de vertrekpier zal brengen, er reeds zijn?. Wat mij betreft kan alles nu niet vlug genoeg gaan. Ik voel me opgewonden als een kind dat op schoolreis gaat. Op het parkeerterrein is nog geen bus te bespeuren, alleen een handjevol personenwagens.
Ha, daar is Pauline Oliveros en haar gezellin Iona. Wat zijn ze grappig ingeduffeld tegen de kou. Nu, op open zee zal het natuurlijk ijzig waaien. Straks zitten we tenslotte misschien wel tussen de ijsbergen, hoewel het dit jaar een flink stuk warmer is dan bij onze vorige Newfoundland-reis.
Na een poosje wachten komt een gele schoolbus aangereden. Wat een komisch zicht. Neen, ik droom niet. Het wordt echt een schooluitstapje op die manier. Alleen zijn alle leerlingen nu, net als Alice in Wonderland, wat flink uit de kluiten gewassen.

Moniek Darge, Pauline Oliveros en Gayle Young

Wat een heerlijke tocht wordt die busreis op zich al. Stuart Dempster heeft een thermos warme koffie bij, of kwam die hier dank zij David Gamper. In ieder geval worden kopjes dampend zwart levenselexir, zoals Godfried koffie graag noemt, rondgedeeld. Gayle Young is ook van de partij en vrolijk als een jong meisje. Wanneer ik haar met teutlipjes zie koffie nippen, denk ik eensklaps hoe ik me vroeger toch heb vergist. Hier zit nu waarachtig de hoofdredakteur van zo'n internationaal belangrijk tijdschrift als Music Works gewoon samen met ons op een schoolbus op weg naar Puffin Island. Geen stijve kantoorjuf, geen strenge kurator, geen stoffige beambte, geen griezeldirekteur, maar gewoon een volwassen geworden meisje, dat net als ik giechelt van opwinding bij het vooruitzicht aan het avontuur dat we straks samen zullen beleven.

Stuart Dempster bij de audio art installatie van Gayle Young

Haar audio art installatie in de haven is ook echt een belevenis. Gayle is op het idee gekomen om ons doodeenvoudig in stereo, via lange pvc-buizen, naar het geluid van de klotsende golven te laten luisteren. Een simpel gegeven met een schitterend klankresultaat. Geen fiorituren, geen gefingeerde geleerdheid. Niets dan eenvoud en wat een prachtig evenement. De tegen de pieren aan slaande gloven produceren een steeds wisselend klankspel, dat via verschillende lengtes buizen op diverse manieren wordt gemoduleerd, eer het onze oren bereikt. We kunnen er maar moeilijk genoeg van krijgen. Tegelijkertijd een privee zeekoncert om van te snoepen en een tof sociaal gebeuren.

audio art installatie van Gayle Young

Na de toch wel lange busrit komen we eindelijk ter plaatse. Een klein bootje zal ons tot vlak bij de eilanden brengen. Geen probleem, zo wordt ons gegarandeerd, vandaag zullen we walvissen zien. Ze zijn reeds in de buurt gesignaleerd. Godfried gekscheert dat we opnieuw zullen tuiskomen met reeksen foto's van de oceaan net voor de walvis verscheen, of net nadat de walvis een vinnige waterstraal in de lucht heeft gespoten. En gelijk krijgt hij alweer. Op de foto's zijn slechts twee kleine zwarte stipjes te zien: twee humpbacks.
"Mother and calf!" had een entoesiaste stem door de boordmikrofoon gegild en iedereen had zich tegelijkertijd naar de onooglijk kleine stipjes in het water gedraaid en gekrijst: "look, there, whales, incredible, mother and calf". Cynisch hadden Moritz Eggert en Godfried-Willem geopperd dat het wellicht twee onderwaterballons waren, ingehuurd door de bootjesfirma en net op tijd speciaal voor ons opgeblazen.
Nu het kan me niet echt schelen, ik kom tenslotte voor de geluidsopnames… Maar o wee. De motor van het bootje maakt een hels kabaal. Wat zal dat worden? Straks krijgen we een machinesoundscape, in plaats van de verhoopte opname van bizarre vogelskreten.