LOGOS DUO in VERMONTdeel 1
De uitnodiging voor onze nieuwste koncertreis was als uit de lucht gevallen. Dennis Báthory-Kitsz uit Vermont was bij Stichting Logos een radio-interview komen afnemen, dat zo geanimeerd was verlopen, dat we in plaats van een uurtje een ganse namiddag voor de mikrofoon hadden gezeten. Het was oergezellig geweest. Hij had er duidelijk het handje van weg om ons beiden uit onze schelp te lokken en ons op de mens af uit te vragen over onze komposities en klankskulpturen. Bij het inpakken van zijn opname-apparatuur, had Dennis ons glunderend uitgenodigd, te participeren aan zijn festival in Vermont. Nog maar net de deur uit of ik had er mijn atlas bijgehaald. Een klein, beduimeld pocketboekje. Ondertussen wist ik de onooglijke millimeters naar waarde te schatten. Het leek niets, maar o wee, het waren in realiteit serieuze afstanden. De eerste keer toen we doorheen Australië toerden, had ik het aan den lijve ondervonden. Wat in mijn atlasje als een mini noordzee-kanaal had geleken, - daar, dat blauwe strookje tussen Australie en Nieuw-Zeeland -, dat was in werkelijkheid een vlucht van drie uren geworden. Ik had mijn pijnlijke vergissing nooit meer vergeten en was terdege rekening gaan houden met die miniatuurmaten. En ja hoor, Boston Vermont leek nog een hele trip. Montreal lag stukken dichterbij. Maar aan die luchthaven en vooral aan hun ongastvrije douanebeambten in hun transit-zone naar de Verenigde Staten, had ik een broertje dood. Dat Canada en Amerika elkaar rauw lusten, steekt geen van beiden onder stoelen of banken, maar daar vertik ik de dupe van te zijn.
Ondertussen lagen onze vliegtuigticketten klaar. Via Zaventem en Schiphol zouden we rechtstreeks naar Boston vliegen. Maar toen kwam de volgende kink in de kabel. Zo'n veertien dagen voor ons vertrek zag Stevie het blijkbaar totaal niet meer zitten ons in Boston te komen afhalen en kregen we prompt van Dennis de raad een "coach" te nemen. Als er nu iets is waar ik een hardgrondige hekel aan heb, dan zijn het wel de busstations in de Verenigde Staten. Ondanks de ontelbare plaatjes "No loitering", is er wellicht geen plek waar er meer "homeless", "desperados" en alkoholisten samen hangen, dan die fameuze busstations. Dus schreef ik maar rechtuit aan Dennis, dat ik zijn "coach" -een wel edel woord voor zo'n oncomfortabel vehikel als een bus- niet zitten zag. Maar hoe ik me ook wrong en keerde, het mocht niet baten. Niemand wou ons in dat verre Boston komen afhalen. Gelukkig was ik ook al een hele poos druk aan het emailen met onze vriend, "event-maker", Charlie Morrow uit New York. Hij wilde immers ook een Logos- koncert in Vermont organiseren. Charlie heeft namelijk sinds jaar en dag een 'sugar barn' als buitenverblijf en vertoeft in zijn vrije tijd vaak in New England, The Kingdom of the North, zoals het noorden van de Groene Staat ook graag wordt genoemd. Dus nu hoopte ik, dat hij ons op zijn tocht vanuit New York naar Vermont, in Boston zou komen oppikken. Helaas kon hij slechts twee dagen later vertrekken dan wij en zouden we bijgevolg twee dagen vastzitten in Boston. Dat leek me een weinig prettig vooruitzicht, en zo bleef er ons uiteindelijk geen andere keuze, dan die vermaledijde bus.
Eindelijk is het dan zover. 's Morgens om negen uur stopt de Zaventem-taxi voor de Logos-deur. Ik ben niet zo heel gerust in deze tocht, omdat er veel overstappen en afspraken met personen die we nog niet eerder hebben ontmoet, bij komen kijken. Na de vlucht die "coach" vinden, aan die bushalte Burt Porter treffen. Burt zou diezelfde namiddag pas een kopie van de huissleutel van een zekere Christine hebben ontvangen. Het elektriciteitspaneel in het huis zouden we uiteindelijk ook nog zelf moeten ontdekken, want vanzelfsprekend zou de stroom afgesneden zijn... en ga zo maar door. Allemaal niet bepaald geruststellend, maar ja.
Na een hollende tocht doorheen een wirwar van trappen en gangen, afgezet met houten panelen en zeildoeken -Terminal E is herschapen tot een chaotische werf- arriveren we als eersten bij de politiebalie. Mijn hart kraait reeds victorie, maar dat is even buiten de administratie gerekend. Hoewel iedereen zonder onderscheid op het vliegtuig witte formulieren ter invulling kreeg, blijken wij als niet-visa-houders groene formulieren te moeten hebben en meedogenloos vliegen we terug naar af met de opdracht ons huiswerk van voor af aan over te doen. Al protesterend doen we zoals opgedragen, maar tegen de tijd dat we met het schrijfwerk klaar zijn, staan bij alle loketten natuurlijk ellenlange rijen aan te schuiven. Ons gemopper wordt er niet minder om en "Murphy the way he is" slaat opnieuw toe. Het loket wordt gesloten en we vliegen naar een rij naast ons. Het hek is van de dam en ons gesakker kan blijkbaar het hart van een medepassagier vermurwen, die ons prompt uitnodigt vooraan in de rij, nog voor hem, plaats te komen nemen. Het blijkt dat de jongeman Nederlands spreekt en dus onze verwensingen maar al te best kon begrijpen. Hij heeft een twee uur durende transit-tijd en blijkbaar een hart als koekenbrood. We maken al aanschuivend een geruststellend praatje en kalmeren wat. Maar ondertussen tikt de klok toch gestaag verder. Nog een kleine vijf minuutjes. Dat halen we nooit. De beambte moet zo nodig ook weten wat we hier komen doen en hoelang we willen blijven. Godfried valt bij het tweede deel van de vraag zowaar uit de lucht. Eindelijk wordt dan toch een afscheurstrookje van het groene formulier in onze paspoorten geniet en de tocht gaat nu razendsnel verder.
|
"Maar dat is nog een hele afstand naar Vermont", hoor ik me nog opperen. 
De organisatie van het festival had Stevie en Dennis voor heel wat moeilijkheden gezorgd. Zo erg, dat ze zelfs zeven weken voor het grootse gebeuren, van gaststad dienden te veranderen. En goeie grutjes, toen ik hun website bezocht kwam ik te weten dat maar liefst 120 komponisten uitgenodigd waren. Dat betekende meer dan 30 koncerten op twee dagen tijd en -hoe kon het anders- er werd door al die tegenslag een serieuze financiële put voorzien, waarvoor men dringend sponsors zocht.
Door het vele over en weer geschrijf, had Charlie ook met Dennis kontakt opgenomen en zo werd stilaan duidelijk, dat we niet alleen niet opgehaald zouden worden aan de vlieghaven, maar dat er zelfs nog steeds geen slaapplaats voor ons was voorzien op die nieuwe festivallokatie. Men was wel al zover, dat men het hele festival -dus dat waren dan de koncerten, niet de musici- onderdak zou kunnen bieden in Montpelier, de hoofdstad van Vermont. En…dat was toch al dat!
Charlie voorzag op het koncert, waarvoor niet alleen alle Barton-inwoners, maar ook die van alle naburige dorpen uitgenodigd waren, samen met de lokale volksmuzikant, Burt Porter, zelf eerst een duo te geven, ter introductie van zijn Europese gastmusici, het Logos Duo. Burt was blijkbaar een succesvolle folk-speler, die zowel mandoline als viool tot zijn instrumentarium kon rekenen. Zo'n optreden beloofde een heel avontuur te worden, want Vermont-bewoners waren nu niet bepaald veel nieuwe muziek gewoon.
Nu maar hopen dat we tijdig door de paskontrole raken, zodat we geen twee uren hoeven te wachten, want de Dartmouth-coach rijdt slechts met grote tussenpozen. Volgens Charlie, die zich telefonisch had geïnformeerd bij de busmaatschappij, maakten we geen schijn van kans die eerste bus te halen. Maar dat is buiten Godfried-Willem's blitz-snelheid gerekend, dus ik duimde maar, dat we in amper vijftien minuutjes bij de uitgang zouden raken...
Twee uur wachten, dat zie ik niet zitten. Dan raken we niet voor middernacht in Vermont en het is reeds zo'n superlange "jet-lag"-dag. Een groene Vermont-bus komt voorgereden en de bestuurder doet het onmogelijke om ons te overtuigen dat hij naar dezelfde bestemming rijdt, doch we hebben afgesproken dat de Dartmouth-bestuurder naar zijn Vermont-kantoor zal bellen om onze komst te melden, zodat Burt Porter tenminste zou weten wanneer hij moet vertrekken. Deze chauffeur heeft evenwel geen "mobile" aan boord en kan dus niet bellen. Plus naar de konkurrentie telefoneren, moet hem als Amerikaan natuurlijk als een oneerbaar voorstel in de oren klinken. Met lede ogen zien we de bus vertrekken.