KoncertberichtenNew Media XVI - Game Dialoguewoensdag 8 juni om 20u
De Deense komponist-saxofonist Rene Mogensen is van vele markten thuis. Zijn veelgelaagde output omvat onder meer muziek voor kamerorkesten, solostukken, jazzkomposities, dansstukken, hoorspelen, teaterprodukties en installaties. Als saxofonist toerde hij rond in Europa en de USA en in New York leidde hij zelfs even een eigen ensemble in
de periode 1991-2001. De prijzen die hem in de loop der jaren in handen vielen, kwamen van onder meer de Yvar Mikhashoff Trust for New Music, the Eubie Blake Fund, the John Anson Kittredge Fund, Meet the Composer, the Danish Arts Foundation en vele andere. Hij bezit tevens een master in elektronische muziek aan de koninklijke akademie in Aarhus (Denemarken).  Zijn All Numbers Language voor cello en interaktief komputercircuit is een multimediaal stuk 'kamermuziek' waarin alles draait rond vizuele impressies, simbolische tekens, muziek, komputergeluid en menselijke performance. De partituur van de cellist bestaat uit enkele losse (en goed vermomde) citaten uit de cello solo-literatuur van de 20ste eeuw, maar bundelt zich naar het einde toe in een konsistente eklektische mix. De videoprojekties die hierbij horen, zijn van de hand van Johan Lievens en zijn volkomen realtime, i.e. voor 100% afhankelijk van de geanalyseerde input van de cellist. Salamis is een site aan de oostkust van Cyprus en was een belangrijk handels- (en oorlogs-)centrum in de Oudheid. Vandaag de dag is het een unieke trekpleister voor archeologen. Mogensen bezocht de plek in maart vorig jaar en raakte sterk onder de indruk van de oude ruïnes. Salamis Dances, het stuk dat hij daarrond komponeerde, swingt heen en weer tussen referenties aan traditionele Cypriotische volksmuziek en een eigentijdse toonspraak, waarbij de sfeer van de lange geschiedenis van Salamis op een stilistisch enigzins dubbelzinnige wijze wordt opgeroepen.
In Details of Spaces is het de beurt aan de saxofoon om een wandeling te maken doorheen vijf elektroakoestische environments. Realtime analyse van wat de saxofonist inspeelt, wordt gebruikt om op hun beurt die environments mee te beïnvloeden. Op die manier wordt een feedback loop gesmeed tussen uitvoerder (die zijn output via de luidsprekers hoort klinken) en de apparatuur (die de input van de saxofoon analyseert). Afsluiter Game Dialogue is weerom de interaktie zelve, ditmaal tussen beide solisten en de komputer. Dit stuk is, de projekttitel indachtig, het meest game-georiënteerd; de musici bevinden zich immers weerom in een virtueel environment (simpeler gesteld; een driedimensionele matrix van mogelijke situaties) terwijl de komputer hun input analyseert. De muzikale keuzes die zij maken, bepalen het verdere verloop van het spel. Waarom wordt dit stuk in twee versies gebracht?, zal de aandachtige lezer zich afvragen. Antwoord: de resultaten van versie 1 worden in het komputergeheugen opgeslagen en dienen als vertrekpunt voor versie 2, voila.
Adeena Karasick & bill bissettmaandag 13 juni om 20u
Karasick wordt wereldwijd gevraagd en publiceert geregeld artikels, recensies en schotschriften over hedendaagse poëzie. En voor wie alsnog aan haar kapaciteiten zou twijfelen: deze grande dame mag zich Professor of Global Literature noemen aan St. John's University in New York. Trivia: Karasick laat zich makkelijk traceren op YouTube. Gewoon even haar naam intikken geeft u een overzicht van enkele hoogst merkwaardige interviews en clipjes, waaronder het hilarische I got a crush on Osama.
In de jaren '50 van de vorige eeuw studeerde hij aan Dalhousie University en vervolgens aan The University of British Columbia. Niet voor lang echter, want de man brak voortijdig zijn studies af om zich in de oceaan der freelancers te gooien, een poging om zich als artiest te ontpoppen zonder enige beïnvloeding door akademische konventies. Wanneer hij zich in de zestiger jaren vestigt in Vancouver (British Columbia), houdt hij financieel het hoofd boven water als redakteur van het poëzie-orgaan blew ointment press, waarmee hij werk publiceert van jonge aanstormende talenten als bpNichol, Cathy Ford, Steve McCaffery en Beth Jankola. bissett Is wellicht het meest berucht geworden door zijn unieke spellingswijze en de bizarre vizuele elementen waarmee hij zijn werk doorspekt. Een dichtbundel van zijn hand lezen (een van de 70 volumes die hij inmiddels op zijn palmares heeft staan) staat gelijk aan het ondernemen van een expeditietrip in een irrationele taaljungle waarbij de landkaart zelf bol staat van de spelfouten. Ook zijn performances zijn memorabel te noemen, met vooral veel 'concrete sound'- poetry, klankeffekten, chanting, blootsvoets dansen en het bespelen van maraka's. De inhoud van zijn werk meandert tussen het mondaine en het mistieke, tussen het humoristische en het sentimentele, en suddert bovenal in een merkwaardig sausje van (linkse?) maatschappijkritiek, whiech ies naais. In 2006 publiceerden Jeff Pew en Stephen Roxborough bij uitgeverij Nightwood Editions radiant danse uv
being, een eerbetoon aan bill bissett van kollega-dichters als Margaret Atwood, Leonard Cohen, Lorna
Crozier, Patrick Lane, Steve McCaffery, P. K. Page en Darren Wershler-Henry.  <M&M> The Best Of Tangodonderdag 16 juni om 20uEen Best Of van 's werelds populairste paringsdans, voor en door Mens & Machine. Dat we bij Logos een niet aflatende voorliefde voor tango hebben, zal inmiddels niemand meer verbazen. Dat sommigen onder ons de dans met verve praktiseren, evenmin. En al zeker niet dat we in de loop der jaren een uitgebreide database hebben samengesteld van gearrangeerde midifiles. In die database steken tango's van divers pluimage: stokoude ballroom tango's, tango nuevo op het scherp van de snee, metrische hoogstandjes waar u zich naar believen een beroerte op kan pivoteren, sentimentele meezingers, zwoele habanera's, hitsige milonga's,.. Kortom, voor elk wat wils, en dat alles zeer eklektisch naast elkaar. We begonnen in 2004 met het allereerste RoboTango-koncert en hebben sedertdien jaarlijks een kant-en-klare special afgeleverd rond dit tema. Een heuse geschiedenis is er uit voortgegroeid. Dus dachten we: waarom dit jaar niet eens een Best Of geven van alle verrichte arbeid? We hebben voor de gelegenheid overlopen wat er de voorbije jaren de meeste indruk maakte, en gingen voor niets minder dan kwaliteit. Waarom? Omdat de tango veel gezichten heeft en ons allemaal blijft inspireren. Omdat we gewoonweg hoúden van deze gestileerde paringsdans. Omdat het - de woorden van kronikeuse Ana Sebastián indachtig - een droevige gedachte is waarop gedanst wordt. <M&M> The Best Of Tango presenteert u dan ook het neusje van de zalm, met eigen produkties van Sebastian Bradt en arrangementen van onder meer Piazzolla, Satie, Rodriguez, Gann, Troilo, Villoldo, Gardell, Greco, di Giusto en vele anderen. De show wordt uiteraard live gedanst, en daarvoor doen we beroep op professionele danskoppels zoals Isolde Audooren & Jean Vinclair, Moniek Darge & Godfried-Willem Raes en Charlotte Van Wouwe & Jan Haegens.
 |
De arpeggione is een in 1823 door de Weense vioolbouwer J. G. Staufer ontworpen kruising tussen een gitaar en een cello. In Walls of Nicosia is een belangrijke rol weggelegd voor dit instrument, dat zich een weg vreet tussen brokken dodekafonie, flarden folkloristische tunes en virtuele elektroakoestische ruïnes. Hier en daar duikt
een timbre op dat aan Berio, Ligeti of Harvey refereert, maar dit is slechts muzikaal toerisme; Walls of Nicosia is en blijft een kompositieopdracht van het Statens
Kunstfond uit 2010.
Cellist Nicolas Deletaille studeerde in Brussel en in de USA. Als uitvoerend musikus is hij vast lid bij Mendelssohn Ensemble en Rosamonde String Quartet en als studiomuzikant nam hij reeds Bach's integrale cellosuites op, alsook Beethoven's cellosonates en enkele grote repertoirestukken van Kodály, Cassadó, Ysaÿe en Ligeti. Pas in een later stadium gaat hij zich specialiseren in de arpeggione, na opname van Schubert's Arpeggione Sonata. Zoals zoveel solisten die hun instrument in een 21ste-eeuwse muzikale kontekst willen profileren, kreërde hij reeds meer dan 50 werken die speciaal voor hem geschreven werden.
Adeena Karasick is een New Yorks dichter, media-artiest en prijswinnend auteur van spraakmakende wellsellers zoals Amuse Bouche: Tasty Treats for the Mouth (2009), The House That Hijack Built (2004), The Arugula Fugues (2001), Dyssemia Sleaze (2000), Genrecide (1996), Mêmewars (1994) en The Empress Has No Closure (1992). Haar poëzie wordt gebrandmerkt door wat ze zelf omschrijft als een 'urban, Jewish, feminist aesthetic' en is doordrongen van een zekere dosis zwarte humor die de grenzen van taal en haar betekenis liefdevol aftast. Het is voorts veelgelaagd, het barst van de dubbele bodems en is buitengewoon energiek om lezen.
Er zijn veel benamingen voor een man als bill bissett (zijn echte naam wordt nooit ofte nimmer met hoofdletters gespeld): schrijver, dichter, vizionair, sjamaan, profeet, one man civilization (volgens James Reaney), my astral twin (volgens Margaret Atwood) of simpelweg The greatest living poet today (dixit Jack Kerouac, indertijd in Paris Review). Feit is, dat deze Canadese dichter-performer in 1939 het levenslicht zag in Halifax (Nova Scotia) als William Frederick Bissett. 72 Jaar na dato is hij uitgegroeid tot een kultfiguur zonder weerga met een volkomen antikonventionele stijl.
