Koncertberichten

'Poly' (Gr. veel) is een dekmantel waarvan de betekenissen al even uiteenlopend zijn als het woord zelf. Je hebt robots in alle mogelijke vormen die heel verschillende muziekjes spelen, maar er is ook het 1000 jaar oude fenomeen van de meerstemmige muziek die op haar beurt in de loop der eeuwen een hallucinante evolutie heeft ondergaan.

Zoals steeds staan nieuw werk en arrangementen van onze medewerkers broederlijk naast elkaar op het programma, of het materiaal nu polyritmisch is, een overvloed aan konkurrerende stemmen heeft of gewoonweg bulkt van de kleurtjes. Eveneens krijgt u de première te horen van From Gold-And-Mauve, een van de zeldzame koorwerken van Sebastian Bradt, voor de gelegenheid gesequenced voor zes geautomatiseerde koperblazers.

Overige bijdragen komen nog steeds van onze zelfde betrouwbare ploeg, bestaande uit Dominica Eyckmans, Barbara Buchowiec, Marian De Schryver, Moniek Darge, Xavier Verhelst, Helen White en Kristof Lauwers, en zij staan allen onder de artistieke leiding van Godfried-Willem Raes.

• Roberto Morales-Manzanares:
• Contortions (2009-10)
• Dan VanHassel: Lush Intrinsic (2009)
• Steven Ricks: Medusa in Fragments (2009-10)
• Elainie Lillios: Nostalgic Visions (2009)
• Keith Kirchoff: The Adventures of Norby (2007)

Keith Kirchoff (1981) wordt door de Amerikaanse pers gezien als een van de meest unieke pianisten van zijn generatie. In 2003 studeerde hij summa cum laude af aan de University of Oregon, na zich te hebben vervolmaakt bij Dean Kramer, Stephen Drury en Paul Wirth. Nadien volgt de praktijk, en dat betekent voor jonge aanstormende uitvoerders vaak, heel vaak, deelnemen aan allerhande wedstrijden. Kirchoff voegde duidelijk de daad bij het woord en sleepte in de loop der jaren die daarop volgden tal van prijzen en eervolle vermeldingen in de wacht: de Silver Lake International Piano Concerto Competition, de 2005 John Cage Award, de Saint Paul Piano Teachers Association Competition, de 2006 Steinway Society Piano Competition, de Thursday Musical Competition en de Saint Cloud Symphony Orchestra Young Artist Competition.
Zijn koncerten worden, naast een gedegen pianospel, gekenmerkt door een grote onderbouwdheid. Binnen Kirchoff's vizie beïnvloeden heden en verleden elkaar; de modernistische muziek houdt evengoed de klassieke muziek in leven als andersom. Zijn aktieradius beslaat dan ook werk van de 18de tot en met 21ste eeuw waarin veelal Cowell, Ives, Becker, Ornstein en Antheil zijn vertegenwoordigd.

Hoewel hij nauwelijks dertig jaar oud is, heeft hij reeds meer dan 100 werken gekreëerd (onder meer Matthew McConnell's Concerto for Toy-Piano) alsook samengewerkt met komponisten als Christian Wolff, Frederic Rzewski en Louis Andriessen.

Kirchoff is inmiddels uitgegroeid tot een veelgevraagd solist op muziekfestivals, zoals Performing Arts at CAM (Chelsea Contemporary Art Museum, New York), the Society for Electro -Acoustic Music in the United States (SEAMUS), the Oregon Festival of American Music, the Norfolk New Music Workshop, Ives and His World en The eXtensible Toy Piano Project. Hij speelde reeds in koncertzalen in New York, Boston (waar hij sukses oogstte met Charles Ives' Emerson Concerto), Miami, Chicago, Los Angeles, Minneapolis en Pittsburgh. Voor 2011 staat een Europese toernee (Electro-Acoustic Piano) op stapel die hem naar Italië, Engeland, Canada en Nederland voert.
Vanuit dat laatste land zet hij even een zijpas om Stichting Logos met een bezoek te vereren. Kirchoff speelt op dit koncert een recital met voornamelijk nieuw werk voor piano solo, al dan niet gekombineerd met elektroakoestische media. Het centrale stuk van die avond is het 30 minuten durende opus Medusa in Fragments (2009-10) voor interaktieve video, sampler en piano van Steve Ricks.

Op het moment dat dit artikel wordt opgesteld, is hij druk bezig zijn eerste studio-album (met werk van Leo Ornstein) te finaliseren. Hij werkt ook aan een dissertatie over de voordien ongepubliceerde pianomuziek van de Amerikaan John Becker. Tot slot profileert Kirchoff zich de laatste jaren al even graag als komponist en speelt geregeld eigen werk.
Zie ook www.keithkirchoff.com

We kregen enkele maanden terug een dossier opgestuurd waarin de Fin Marko Timlin zijn nieuwste projekt voorstelde met de titel A Concert of Emergent Systems - Improvisations with a Sensor Sound Machine. Inderdaad, een hele boterham, maar de klinkende titel alleen al rook naar iets buitengewoons en dus plozen we dat dossier uit. Wat we te weten kwamen was het volgende:
Marko Timlin werd geboren in Helsinki en studeerde jazz drumming aan de Hochschule für Musik Franz Liszt in Weimar. Een koncertpodium bleek echter niet aan hem besteed en dus ging hij zich profileren als komponist (sound artist, voor wie kickt op hippe terminologie) met een passie voor zelfbouwinstallaties. De nodige technologische background daarvoor vergaarde hij dan weer aan het Centre for Music & Technology van de Sibelius Akatemia in Helsinki en aan de McGill University van Montréal. Vandaag de dag doceert hij electroakoestische komposition aan de Royal Academy of Music in Granada en aan het konservatorium van Cadiz (Spanje).

De laatste jaren konstrueert hij vooral zijn eigen digitale/analoge apparatuur. Zijn befaamde Sensor Sound Machine bijvoorbeeld, is zo'n interaktief eksploot waar hij de afgelopen 7 jaar aan bezig is geweest. Het ontstond allemaal uit enkele kernvragen die Timlin al langer bezighielden: 'Wat is digitale muziek nu precies?', 'Hoe maak ik improvisaties met een klankgenerator ook vizueel wat interessant?', en 'Hoe realiseer ik in real time een overtuigende dialoog tussen mens en machine?'

Het antwoord hierop, de Sensor Sound Machine, is een assemblage van ultrasoonsensoren, zonnepanelen, mikroprocessoren en zelfgeschreven software. Lichtpulsen en lichaamsbeweging worden gebruikt als input om digitale klanken te genereren. Het eindresultaat balanceert op een delikaat evenwicht tussen het menselijke en het machinale. Nu eens klinkt het onaards intuïtief, dan weer grenzen eksplosieve, gewelddadige klanken aan meditatieve drones.

Hij heeft er mee getoerd in Europa (Berlijn, Londen, Parijs, Helsinki, Stockholm) en Noord-Amerika (New York, Toronto, Montréal), waar hij aansluitend ook lezingen geeft over het kreatief potentieel van elektronische media of er al even graag debatten over uitlokt. Timlin voegt aan zijn performances graag toe dat hij het liefst even sterk wordt verrast door de ouput van zijn Sensor Sound Machine als het publiek zelf, dus dat belooft.

In het voorprogramma hebben we een selektie van elektroakoestische stukken gemaakt, Combustible van Thom Blum en Onset/Offset van Pete Stollery.

Meer info en beeldmateriaal kan men traceren op www.timlin.de
Dit koncert kwam mede tot stand dankzij de ondersteuning van het Center for Music & Technology, Sibelius Akatemia in Helsinki en CARTES (Center of Art and Technology in Espoo).