Infusoria

Samen met organizator Helen White (?) nemen we de trein richting Brussel, om net voor de opening een laatste hand te leggen aan een kleine tentoonstelling vizuele poëzie, gemaakt door vrouwen. Wat ik ervan kan verwachten laat ik in het midden, maar ik denk vooral aan video's en internettoestanden. Zelf werd ik uitgenodigd om te participeren met twee muziekdozen, die Helen voor me heeft opgesteld. De aktiviteit kadert in une “Foire du Livre OFF 2009” en grijpt plaats in het Maison des Cultures te Molenbeek.

Met de metro raken we tot op de avenue die uitkijkt naar de Basiliek van Koekelberg. We lopen enkele zijstraten, hoofdzakelijk bevolkt door Magrebijnen door, passeren het zo typische kruidenierswinkeltje met groentenstallen en komen terecht in een schoolachtig gebouw. De gangen zijn versierd met kleurrijke kindersilhouetten, tekeningen en foto's en het geheel ademt een sfeer uit van multikultureel buurtwerk, zoals we dit in onze wijk in Gent ook kennen.

De tentoonstelling heeft een onderkomen gevonden in een klein lokaal, dat een heel originele uitstraling heeft gekregen door enkele reuzengrote kartonnen dozen die op hun smalle zijden middenin de ruimte als een skulptuur zijn opgesteld. Op de zijwanden van die dozen zijn enkele bijdragen gekleefd en rondomrond staan sokkels met driedimensionele werken. Geen internet of video's zoals ik had verwacht. Een medewerker van het Maison des Cultures is druk bezig met het ophangen en richten van de spots en een tweede man loopt zenuwachtig heen en weer met materialen en werktuigen allerhande. Hij maant ons tot spoed aan en is er duidelijk niet gerust in dat we tijdig zullen kunnen openen, want om 15 uur zal hij - klaar of niet klaar - de deuren opengooien.

Vanwaar die ongerustheid ontgaat me, want bijna alles lijkt in orde. Ik kan niet nalaten toch even een korte rondgang te maken, om een zicht te krijgen op het geheel. Direkt springen een paar opmerkelijke werken in het oog. Enkele ouderwetse theekopjes met theezakjes waarop tekst is aangebracht, een stolp met een omgevallen flesje waaruit allerhande poppetjes, speelgoedobjekten en dobbelstenen met letters op zijn gerold en een zeskantig houten doosje waarin blokken met letters op een fleurig roos bedje zijn uitgestald. Het hoge speelgehalte van de tentoonstelling valt me bijzonder in de smaak.

Helen is reeds bezig met het aanbrengen van naambordjes en ik bied aan haar te helpen. Zo kom ik te weten dat de kopjes van de hand zijn van de Canadese Alixandra Bamford en de fles onder de stolp en de blokkendoos door eenzelfde persoon zijn bedacht, nl. door Michelle Detorie uit California, die opgegroeid is in South Carolina. Ik ben heel benieuwd naar de bijdrage van Helen en dat blijken kleine plexiglazen kubussen te zijn met nu eens folies in met tekst op, dan weer plakbandbolletjes met letters. Hier en daar zijn doorkijkopeningen aangebracht afgeboord met een ster rode of gouden draad. Tussen de dozen liggen kleine keitjes met teksten op. Het geheel ademt tegelijk een oeverloos geduld en een grote speelsheid uit.

Aan één van de zijwanden is een deur verscholen achter een doorzichtig gordijn waarop met stiksels en kraaltjes boodschappen in morsetekens zijn uitgewerkt. Het is van de hand van Jessica Smith uit Buffalo en draagt de evidente titel Veil. Spijtig genoeg kunnen we de teksten niet lezen, maar ze brengen me mijn vader in herinnering die vroeger avondenlang seinde en ons als kleuter vaak liet meeluisteren naar de geheimzinnige morsekodes uit verre landen. Zou mijn reislust er iets mee te maken hebben? Mijn twee muziekdozen prijken in volle glorie onder hun plexi stolpen. Ik koos voor twee erg vizuele dozen met vele kleurtjes en grappige vormen.

Eentje toont gekrulde Thaise vingeropzetstukken in geel koper, waartussen blauwe glazen knikkers en twee beweeglijke oogbollen heen en weer rollen. De andere doos draagt visdobbers in felle kleurtjes en twee blauwe tropische vissen. Bijna drie uur en ik maak van de overgebleven minuutjes gretig gebruik om vlug een kijkje te nemen bij de andere aktiviteiten. Naast de Franstalige alternatieve boekenbeurs is er nog een fototentoonstelling gemaakt door inwijkelingen, die ons een blik doen werpen op kleurrijke feesten en overvloedige interieurs. Een Afrikaan stopt me met een steelse blik een foldertje in de hand en het blijkt om een of andere kristelijke sekte te gaan die een warme oproep lanceert om gehoor te geven aan de roepende stem van jezus en om hem samen al zingend te loven.

Haastig rep ik me terug naar ons lokaaltje en om drie uur zwaait de deur wijd open en komt een eerste bezoeker binnen. Wanneer hij bij de muziekdozen halt houdt, haal ik de stolp weg en begin aan het eerste verhaaltje. Zodra ik hem dicht bij zijn oren het ultrastille geluid van de vissen laat horen, protesteert hij, erop wijzend dat hij zeeman van de lange omvaart was en dat de zee helemaal niet stil is, maar dat een konstant kabaal van jewelste over het water raast. De tijd vliegt voorbij en wanneer ik terug naar de metro wandel, zweven de vrolijke beelden van deze kleine maar fijne tentoonstelling me voor de ogen en ben ik opgetogen blij dat er mensen zoals Helen White zijn, die zich met hart en ziel willen inzetten voor het verspreiden van vizuele poëzie, die anders onbekend zou blijven.

Moniek Darge