Recensie: 'Zero Limit'

Tot aan de grens (en ver daarover) met Isabeella Beumer...

Toegegeven, de verwachtingen waren hoog en de sfeer ietwat gespannen bij ons, op 2 april... Immers, De Ster, De Diva, ging in hoogsteigen persoon langskomen om een optreden weg te geven dat op voorhand reeds als memorabel stond geboekstaafd. Haar naam: Isabeella Beumer, twaalf jaar terug in de tijd te gast bij ons, in een voorstelling die indrukwekkend genoeg bleek om haar gelijk de Logos Award van 1997 te schenken.

Ter voorbereiding had ik reeds enkele mp3's op haar website gecheckt (www.isabeella.de), maar dat haar live performance onvergelijkbaar pakkend zou worden, nee, dat kon ik mij toen nauwelijks voorstellen. Reeds in haar eerste minuut op het podium snoerde ze elke vorm van konkurrentie de mond met een overdonderende superioriteit op het vlak van zang, présence en performance. Wij werden tot het besef gedwongen geen diva, maar een volbloed klankartieste aan het werk te zien. Immers, een ruim een halfuur durend programma 'volpraten' met louter één menselijke stem a capella, wie doet zoiets?

Wel, Isabeella doet dus zoiets. Ze zingt zoals nooit tevoren iemand gezongen heeft. Daarnaast kraait, fluistert, meesmuilt, piept, krijst, gromt, neuriet, gorgelt, jodelt, tiert, schokt haar hele lichaam. Frenetisch dialogerend met zichzelf, snuift ze onzichtbare krachten op. Onderwijl laat ze haar tong ritmisch klakken, haar stembanden als staalkabels aanzwellen of wringt haar atletisch pezige Körper alle richtingen uit. Als ze prompt verstart om een glasheldere boventoon uit haar strottenhoofd te persen, laten wij, haar gehypnotiseerde publiek, de onderkaak willoos in de schoot rusten.

De hypnoze houdt op als, aan het eind van de voorstelling, een krakend applaus losbarst, een applaus dat lang genoeg duurt om haar een bisnummer af te dwingen - we want more! En dat krijgen we. Isabeella keert terug, zet in met dezelfde kantilene-achtige klaagzang als waarmee ze begonnen was, maar in plaats van te kadenseren, haakt ze zich vast in een ostinato dat ze steeds intenser, steeds indringender blijft herhalen. Ze onderstreept dit alles met betoverende, slangachtige handbewegingen. In haar strakgefokuste blik brandt een ijspegel die door ons merg en been laait.

Maar liefst acht minuten en dertig sekonden later weerklinkt het motief nog steeds: we ondergaan een minimalistische trip waar geen einde aan lijkt te komen. Menige onderkaak blijft liggen waar - ie lag. Dan stopt ze - Cut! - abrupt en afgemeten. Rudy Spring had overschot van gelijk om haar 'De enige zangeres die met heel haar lichaam een muziekinstrument op zich is' te noemen. Wij kunnen achteraf maar één ding hopen: dat we niet nog eens twaalf jaar moet wachten eer we haar opnieuw live aan het werk zien. Aan alle zangers en zangeressen die woonachtig zijn in Gent maar er die avond toevallig niét bij waren: shame on you. Niet dat we die avond hebben gezien hoe het zou moeten zijn, maar wel hoe het beter wat meer zou zijn. Knoop dat in uw oren, zangopleidingen allerlande. En wij, wij willen Isabeella terug, en gauw. Wij herhalen: GAUW.

Tekst: Sebastian Bradt
Foto's: Svend Thomsen