Moniek Darge's indrukwekkende kollektie muziekdozen valt weerom te bewonderen en ditmaal is het Ei Huis the place to be! Even de gegevens op een rijtje zetten:

Ei Huis
Opening: zaterdag 1 november van 18 tot 21u.
Sassekaai 45 - B-9000 Gent - België
tel +32 (0)9 330 72 50 - fax +32 (0)9 330 72 50
www.experimentalintermedia.be/
www.myspace.com/moniekdarge

De volgende morgen bezoeken we eerst de tentoonstelling van het Fietsenfestival. De lokatie is wel opmerkelijk. Een klein, oud kerkgebouwtje temidden van een drukke winkelstraat. Een hek sluit de inham die naar de toegangspoort leidt af. Links en rechts van het pad staan wat struiken en bloemen. Het zou Ierland niet zijn, zonder groen. De tentoonstelling is grappiger dan ik had verwacht. Aan de muren veel karikaturen van fietsen allerhande en een reeks mooie tekeningen van de Franse kunstenares Delphine Arnault.

Eentje ervan met een kabouterachtig figuurtje op een fiets temidden van kromgetrokken gebouwen, is gebruikt voor het affiche van het festival. Maar de driedimensionele objekten zijn de echte blikvangers. Een groot roestig vehikel toont nog iets van de vormen van een erg overmaatse fiets. Spijtig dat er evenwel niets aan kan bewegen. Dan is er een familie platgewalste fietsen die met kettingen aan elkaar hangen alsof ze een rij Indische olifantjes zijn. Mama - fiets voorop, dan een reeks kindjes en de rij wordt keurig afgesloten door papa - fiets. “Griezelig”, vindt Kati. Precies of ze allemaal platgereden zijn, maar zo zag ik het helemaal niet. Voor mij heeft het groepje een uitgesproken humoristisch karakter.

“Top of the bill” zijn evenwel de drie fietsen waarop je kunt plaatsnemen en pedaleren, met hilarische effekten als resultaat. Op één vehikel is waarachtig een fruitmixer gemonteerd en al trappend kan je zelf je sinaasappelsap bereiden. Bij een tweede fiets moet je heel hard ter plekke gaan rennen, eer er wat muziek uit een aftandse ghettoblaster loeit en bij de derde fiets begint een parapluskelet vol groene takken heftig rond te draaien en waarachtig bladeren in je gezicht te slaan. Hilarisch.

In de late namiddag is een “mass critical manifestation” gepland. Waar ik zo’n paar duizend fietsen had verwacht, komen er maar een kleine honderd, misschien zelfs maar vijftig opdagen. Nu pas wordt het ons duidelijk hoe de vork in de steel zit hier in Cork. Terwijl iedereen nog op het voetpad aan het verzamelen is, zijn er af en toe auto’s met jongeren die waarachtig vertragen en iedereen de huid volschelden. Fietsers zijn hier blijkbaar echt niet graag gezien. Enkele bestuurders steken zelfs dreigend hun vuist in de hoogte. Wie had dat gedacht. Waar wij in België fietsen als de normaalste zaak ter wereld beschouwen, moeten de Ieren er hier zelfs nog voor opkomen. “Bike is Right” staat er op één van de zelf geschilderde protestborden te lezen en nu besef ik waarom. Daar is ook Garrett. Hij rijdt waarachtig op de Zingende Fiets. “Kwestie van wat publiciteit te maken voor morgen”, merkt hij lachend op. “Ja, we moeten hier nog vechten voor onze rechten als fietser”, voegt hij eraan toe. “Wel even anders dan in Nederland of België, he.”

Veel fietsers dragen fluorescerende jasjes en helmen. Sommigen hebben nog extra belletjes meegebracht om de aandacht te trekken. Stilaan komt er meer en meer volk toestromen. Eén jongen heeft een zelfgebouwde fiets mee, die meer op een clownsfiets dan op een gewone tweewieler lijkt. Hij heeft geen zadel en een heel hoog stuur boven op een veel te groot voorwiel. Daar zou ik geen rondjes willen op rijden. Garrett spreekt niet meer van de twee extra fietsen die hij ons zou bezorgen en we besluiten er maar wijselijk over te zwijgen.

Dan wordt het startsein gegeven en de lange karavaan fietsers zet zich in beweging. Sommige auto’s klaxonneren woest, maar er zijn zoveel fietsers dat ze toch de ganse straat ongehinderd in beslag kunnen nemen. Dat belooft voor morgen. Hopelijk krijgen we met de Zingende Fietsen Symfonie niet teveel vijandige reakties. De volgende morgen kom ik met popelend hart wakker. Vandaag is het grote ogenblik aangebroken. Kati en ik zijn in onze nopjes en we gaan vlug naar het kerkje toe, waar eerst de workshop om de fietsen te prepareren, plaats zal grijpen. Nog voor er iemand, behalve Angelique, de hoofdorganisator, is toegekomen, gaan Kati en ik aan de slag. We schrijven met een dikke, zwarte stift “logos” op alle witte overals. Het is een prettige karwei die we klaren op twee schragentafels, buiten op de kleine binnenplaats achter de kerk.

Tegen de tijd dat we ermee klaar zijn, zijn reeds een aantal deelnemers toegekomen. En wat blijkt: er komt eerst nog een voorafgaandelijke workshop “Pimp your Bike”. Allerhande bloemen, klimop, knuffeldiertjes en poppetjes worden op de fietsen gemonteerd. Het geheel krijgt een uitdagend vrolijke aanblik.

Dan komt Garrett toe met de buizen van de Zingende Fietsen. Op het uiteinde van iedere buis is een luidspreker bevestigd. Nu is het zaaks om op iedere fiets een buis te monteren en vervolgens het draadje van de luidspreker aan de dynamo te bevestigen. Vele fietsen – de meeste zelfs – hebben helemaal geen dynamo en gelukkig heeft Garrett hieraan gedacht en er voldoende gekocht zodat we een hele toonladder fietsen kunnen prepareren. Het wordt een vrolijke namiddag vol gelach en plezier.

Wanneer eindelijk alle fietsen klaar zijn – en deze maal zijn er wél twee extra voor Kati en mij – houden we een kleine vergadering op de binnenkoer. Garrett stelt ons nog eens voor het oog van de reportagekamera voor en dan vertellen we uitvoerig hoe de Symfonie juist in zijn werk zal gaan. De fietsers vormen een lange rij achter elkaar. De laatste versnelt en haalt de hele groep in. Eens vooraan vertraagt hij weer en zo ontstaat telkens een noot die glissandogewijs naar omhoog en dan weer naar omlaag gaat en boven de cluster van alle zoevende noten uit klinkt. Waar er kasseien zijn is er automatisch vibrato en waar de straatjes heel nauw zijn, komt een spontane galm tot stand.

We hullen ons in de witte overals en iedereen staat te trappelen van ongeduld om te kunnen vertrekken. Het grote moment is aangebroken. Ik bel Godfried, die in Gent is gebleven, nog even vlug op om hem het startsein mee te laten beleven. Nu mis ik hem toch wel echt. Maar veel tijd om te treuren is er niet. Hier gaan we als een pijl uit een boog zoevend de winkelwandelstraat door en belanden temidden van het verkeer aan de linkerkant van de baan. Wat een vreemd gevoel om links te rijden, maar gelukkig went het vlug. We halen telkens weer de groep in en rijden vele rondjes heen en weer.

Geen enkele agressieve reaktie vandaag. Alleen maar verbaasde en lachende gezichten. Hoe vrolijk zien die versierde fietsen er ook niet uit en zo grappig met al die zoevende klanken. Wanneer we aan de rand van het oude Cork zijn gekomen, rijd ik toevallig op kop en vraag één van de Ieren waarheen de tocht nu gaat. “Now straight on”, wordt er gezegd en o wee, eens voorbij de Lee begint een gigantische klim. Net wanneer ik denk, dit haal ik nooit tot boven en dus maar beslis om het stilletjes op te geven, draait de groep naar rechts. Ha, die Corkers toch. Ze hadden me beet. Achteraf hoor ik van Kati, dat ze net hetzelfde dacht.

Na heel wat ommetjes te hebben gereden, belanden we eindelijk terug in de wandelstraat en bij het kerkje. Er komt een spontaan groot applaus bij de deelnemers tot stand en overgelukkig bedanken we iedereen. Wat een geslaagd feest, zo’n Zingende Fietsen Symfonie. Voorwaar voor herhaling vatbaar. Maar waar en wanneer, die volgende keer?

m.d.