Koncertberichten

• Lois V Vierk - Go Guitars (5 elektrische gitaren)
• Tristan Murail - Vampyr! (elektrische gitaar)
• Larry Polansky - "II-V-I"
• Vinko Globokar - Automusique
• Hugues Dufourt - L'Île Sonant (elektrische gitaar en perkussie)
• Kristof Lauwers - Nieuw elektro-akoestisch werk

"Go Guitars" is een werk uit 1981 voor vijf elektrische gitaren ("Go" betekent vijf in het Japans). De vijf gitaren zijn mikrotonaal rond de noot mi gestemd en worden als één massief instrument behandeld. Het stuk klinkt als een vreemde mengeling van Japanse en repetitieve muziek met intrigerende boventonen en resonanties.
Na haar studies piano, etnomuzikologie en kompositie (bij o.a. Morton Subotnick) begon Lois V Vierk een uitgebreid onderzoek over de Japanse gagaku muziek en dit leidde tot een tweejarig verblijf in Tokyo. Vierk schreef verschillende werken voor een ensemble van identieke instrumenten tijdens de jaren '80. Muzikanten als de celliste Maya Beiser, akkordeonist Guy Klucevsek en pianisten Ursula Oppens en Frederic Rzewski voerden haar werk uit.

Lois V Vierk - Foto: Kurt Ritta

"Vampyr!" (1984) is één van de werken uit Murail's oeuvre waarin geen spektrale technieken gebruikt worden. In de verklarende nota's vraagt de komponist aan de uitvoerder om te spelen zoals gitaristen uit de pop- en rockmuziek als Carlos Santana en Eric Clapton. "Vampyr!" is een deel uit de cyclus "Random Access Memory".
Tristan Murail (°1947, Frankrijk) geldt samen met Gerard Grisey als een hoofdfiguur van de "spektrale" muziek. Deze muziekstijl legde de nadruk op de harmonie in de muziek en de relatie van die harmonie met de akoestiek. Murail studeerde bij Olivier Messiaen en won in 1971 de Prix de Rome. In 1973 stichtte hij het ensemble Itinéraire dat een internationale reputatie opbouwde door zijn uitvoeringen met elektronika. Vanaf 1980 gebruikte Murail ook de komputertechnologie voor zijn onderzoek van akoestische fenomenen. Dat leidde tot een samenwerking met het IRCAM waar hij van 1991 tot 1997 verantwoordelijk was voor het kompositieprogramma en waar hij ook meehielp aan de ontwikkeling van de Patchwork software. Tristan Murail gaf les aan het konservatorium van Parijs, het IRCAM, de Darmstadt Ferienkurse, en de Toho University in Tokyo. Nu is hij professor kompositie aan Columbia University.

Tristan Murail

Larry Polansky (°1954) is een komponist, gitarist, theoreticus en computer programmeur. Alternatieve stemsystemen, gamelan muziek en algoritmische muziek spelen een belangrijke rol in zijn werk. Hij schreef artikels voor tijdschriften als Perspectives of New Music, Musicworks, Leonardo Music Journal en Open Space. Hij is professor aan Dartmouth College (VS) waar hij co-direkteur is van de elektronische muziek studio en lid van "Frog Peak Music collective", een kollektief van experimentele komponisten die partituren, boeken en CD's uitgeven.

De komponist Vinko Globokar heeft een speciale voorliefde voor werken waarin de stem, blaasinstrumenten en tekst voorkomen (vaak samen verwerkt in één solo-stuk). Hij is er van overtuigd dat muziek een kritische funktie heeft in onze maatschappij. In werken als "Les Emigrés" of "L'Armonia Drammatica " behandelt hij verschillende sociale problemen. Om te komponeren put hij zijn inspiratie vaak uit buitenmuzikale onderwerpen. Vinko Globokar werd in 1934 geboren toen zijn Sloveense ouders als immigranten in Frankrijk verbleven. Van zijn dertiende tot zijn twintigste woonde hij in Slovenië waar hij zijn eerste muziekstudies genoot. Later studeerde hij bij o.a. René Leibowitz (Parijs) en Luciano Berio. Als trombonist zorgde hij voor een nieuw en hedendaags oeuvre voor dit instrument. Komponisten als Luciano Berio, Mauricio Kagel, Karlheinz Stockhausen, Louis Andriessen en Toru Takemitsu schreven werken voor hem. Als dirigent werkte hij samen met orkesten van de Westdeutscher Rundfunk, Radio France, Radio Helsinki en Radio Ljubljana.

Vinko Globokar - Foto: Charlotte Oswald

Hugues Dufourt (°1943) studeerde piano en kompositie en daarna ook filosofie (bij o.a. Gilles Deleuze). Samen met Tristan Murail en Alain Bancquart richtte hij in 1977 het Collectif de Recherche Instrumentale et de Synthèse Sonore (Criss) op. Vanaf 1985 was hij ook de onderzoeksleider aan het CNRS en het Centre d'Information et de Documentation / Recherche Musicale (CID-RM) dat hij oprichtte in 1982. Zijn muziek werd niet enkel door gerenommeerde Franse maar ook internationale ensembles gespeeld.

Jakob Van Cauwenberghe (°1984) studeert momenteel gitaar aan het Konservatorium van Gent bij Tom Pauwels na drie jaar aan het Konservatorium van Antwerpen gestudeerd te hebben bij Jan De Preter en Roland Broux. Hij volgde in Antwerpen ook kompositie bij Luc Van Hove en Wim Hendrickx. In de zomer van 2006 nam hij deel aan de Ferienkurse für neue Musik te Darmstadt waar hij samen met Matthias Koole lessen en seminaries volgde bij Jürgen Ruck (gitarist van het 'ensemble modern'), Helmut Lachenmann, Georges Aphergis en Beat Furrer. Jakob Van Cauwenberghe werkt ook samen met o.a. de Finse harpiste Saara Rautio en de videokunstenaar Jan De Wulf.

Toon Callier behaalde vorige jaar zijn meesterdiploma klassieke gitaar aan het Koninklijk Konservatorium van Antwerpen. Hij verdiept zich zowel in flamencomuziek -kursussen in het Spaanse Granada- als in het hedendaagse repertoire voor zowel klassieke als elektrische gitaar. Met het Fritzi & Heidel ensemble probeert hij op deze manier recent en nieuw werk te ontdekken voor gitaar en perkussie.

Matthias Francisco Koole (º1982) volgde vanaf 1997 lessen gitaar, muziekteorie en kompositie op verschillende plaatsen in Brazilië. Hij kreeg o.a. les van Silvio Ferraz, Mauricio Freire, Flo Menezes, Edgar Alandia en Fabio Zanon. In 2002 verhuisde hij naar België en startte zijn studies aan het Koninklijk Konservatorium van Antwerpen in de klas van Roland Broux. Sinds 2005 studeert hij bij Tom Pauwels in het Gentse Konservatorium, waar hij zich vooral op eigentijdse muziek koncentreert. Matthias Koole gaf koncerten in Brazilië, België en Nederland op gelegenheden als 'De Nachten' in deSingel, het MoMu te Antwerpen en het festival 'Opnieuw Klassiek' in Haarlingen (NL). Samen met Jakob Van Cauwenberghe is hij lid van het ensemble 'pas de cinq' dat zich toespitst op instrumentaal teater van Kagel en Cage, grafische partituren en improvisatie. Hij neemt ook aktief deel aan het Laboratorium projekt van Champ d'Action waarin o.a. workshops met Vinko Globokar en Richard Barrett voorzien zijn.

Bart Walravens (°1974) studeerde zowel aan de Antwerpse Jazzstudio als aan het Konservatorium. Hij publiceerde reeds enkele stukjes en werken die hij toepast in zijn pedagogische aktiviteiten aan verschillende akademies. Zowel op zijn koncerten als tijdens het lesgeven tracht hij klassieke gitaar en lichtere genres dichter bij elkaar te brengen.

Mattie Archie studeerde eveneens gitaar aan het Konservatorium van Antwerpen en behaalde daar het diploma Meester in de Muziek. Hij volgde er les bij Roland Broux, Jan Depreter en Jan Wellens. Momenteel geeft hij les in de Stedelijke Academie van Ieper, Poperinge en Waregem. Daarnaast speelt Mattie ook in verschillende groepen met heel uiteenlopende genres van dixie tot rock.

Jeroen Stevens hoopt dit jaar af te studeren aan het Koninklijk Vlaams Konservatorium te Antwerpen in de perkussieklas van Leo Ouderits en Ludwig Albert. Hij verdiept zich naast de (al dan niet hedendaagse) klassieke muziek eveneens in de zogenaamd lichte muziek als drummer bij verscheidene groepen en projekten.

Performance en muziekteater liggen <M&M> nauw aan het hart. De interaktieve mogelijkheden met het uitgebreide automatenorkest worden ten volle benut in teatrale werken van John Cage en Moniek Darge. Het unieke <M&M> ensemble staat opnieuw onder leiding van Godfried-Willem Raes van wie ongetwijfeld een nieuw deel uit zijn muziekteater TechnoFaustus te zien zal zijn.

Technofaustus is een technische kameropera in wording voor akteurs, zangers, dansers, musici, automaten en elektronika. Het is een groots opgezet kompositieprojekt waaraan Godfried-Willem Raes nu reeds bijna zeven jaar werkt, en het einde is nog lang niet in zicht... De volledige partituur is geïmplementeerd in software en hardware. Het belangrijkste deel van het dekor wordt gevormd door de vele muziekautomaten en robots waarmee de musici en dansers interageren. Daarbij maken ze gebruik van zowat alle geavanceerde gesture- en audio-interfaces die bij Logos werden ontwikkeld in de loop der jaren: radarsystemen, sonarsystemen, accelleratie-sensors, druksensors, positiebepalings-sensoren, brainwave sensors, myoelektrische sensoren, piëzo-elektrische zowel als moving coil kontaktmikrofoons en trillingstransducers, DSP-gesteunde audio analysers...
Het scenario volgt slechts tangentieel het tweede deel van Goethe's Faust, waarin Technofaustus door Mefisto uitgedaagd wordt om een evenbeeld van zichzelf -de homunkulus- te maken. Het wat sentimentele eerste deel, met de Gretchen intrige wordt geheel weggelaten. Bovendien worden heel wat rollen omgekeerd: zo moet Technofaustus worden gespeeld door een wat oudere vrouw, Mefisto wordt een positief personage dat staat voor de ratio en de lust. De Homunkulus (een jonge vrouw) wordt een geslaagd produkt van de mens en haar produktieproces beslaat verschillende tonelen. Alle personages moeten volledig naakt zijn, net zoals de robots en machines die hen omringen.
Oerversies van een twaalftal scènes en taferelen zijn reeds min of meer klaar en werden bij diverse gelegenheden reeds als afzonderlijke experimentele modules gebracht: Lithos, Eary Lis Trimbl, Flexes, Wandern, Gnos, Descent, Trance, Paradiso (de Walpurgisnacht scene), Tekne (de triomfdans van Mefisto), Aux Arbres...
Zoals gezegd, zal de gehele kompositie wellicht nog jaren in beslag nemen. De volledige uitvoering zal over twee avonden worden gespreid. Of en wanneer dit geheel op de planken kan komen, weten we niet. De ruimte bij Logos is wellicht veel te klein en ook met de regie en de casting zijn we nog bijlange niet rond.

• 'Met vel, rand en tand' - Frans Geysen
• 'Drama' - Guo Wenjing
• 'Litanie II' - Karel Goeyvaerts
• 'Paranormal' - Panayiotis Kokoras
• 'a-a-a-a' - Thomas Smetryns

'Met vel, rand en tand' is een minimalistisch en monokroom werk met een homogene bezetting (grote en kleine trom). De titel slaat op de volgorde van de speeltechnieken: eerst op het vel, daarna op de rand van de trommels en tenslotte wordt de stem van de uitvoerders gebruikt.
Frans Geysen (°1936) hanteert sinds het einde van de jaren '60 een repetitieve stijl met kanon-technieken. In tegenstelling tot Amerikaanse repetitieve komponisten als Philip Glass is zijn muziek niet konsonant en wil ze geen meditatieve sfeer uitstralen. Hij heeft een bijzondere voorkeur voor monokrome bezettingen: piano, beiaard, orgel (zonder registratie), a capella koor, slagwerk en gelijke blazers. Zijn naam is ook verbonden met verschillende blokfluitwerken zoals het blokfluitkwartet Periferisch-Diagonaal-Concentrisch (1972).

Drama (1995) voor drie perkussionisten (die ook spreken en zingen) is één van de meest uitgevoerde werken van de Chinese komponist Guo Wenjing (°1956). Hij schreef verschillende opera's die wereldwijd uitgevoerd werden en lovende kritieken ontvingen. Hij komponeerde voor zowel westerse als traditionele Chinese instrumenten. Ensembles als het Nieuw Ensemble, Atlas Ensemble, Cincinnati Percussion Group, Kronos Quartet, Arditti String Quartet, Ensemble Modern, Hong Kong Chinese Orchestra, Göteborg Symphony Orchestra, en Hong Kong Philharmonic Orchestra brachten uitvoeringen van zijn komposities.

Guo Wenjing

De Griekse komponist Panayiotis over zijn werk 'Paranormal' voor drie snare drums:
"De eerste gedachte die in mij opkwam toen ik begon aan dit werk, was om te vermijden een kompositie te maken met vooral pointillistische ritmische ideeën. Ik probeerde een klankenpalet te maken dat ik daarna in het stuk kon gebruiken. Omdat ik een snare drum staan had, experimenteerde ik op allerlei plaatsen op en onder de trommel met allerlei soorten slagwerkstokken, borstels en vingers. Ik maakte een klassering van al deze klanken gebaseerd op mijn ervaringen en op kognitieve en morfologische kriteria als massa, harmonisch timbre, grains, dynamieken en melodisch profiel. (…)
Als je luistert naar het werk kun je metallieke boventonen, granulaire teksturen, zwiepende bewegingen en zelfs kompleksere klankaggregaten horen. Af en toe zijn er momenten die aan regen, vuur, lucht of machines doen denken. Dit alles dankzij de versterking die je een klankwereld doet horen die verborgen blijft als je enkel 'bang!' speelt (op een trommel)."
Panayiotis Kokoras (°1974) studeerde eerst kompositie en gitaar in Athene en zette daarna zijn studies verder aan de universiteit van York (UK) waar hij zijn doktoraat in de kompositie behaalde (bij Tony Myatt). Momenteel geeft hij zelf les aan de Aristoteles Universiteit van Thessaloniki. Hij kreeg kompositie-opdrachten van o.a. FROMM (Harvard University), IRCAM, MATA (Music At The Anthology), Spring Festival (University of York,UK) en Gaudeamus (Nederland). Hij behaalde in totaal reeds 27 onderscheidingen en prijzen in internationale kompetities als Pierre Schaeffer 2005, Musica Viva 2005 en 2002, Gaudeamus 2004 en 2003, Bourges Residence Prix 2004, Insulae Electronicae 2003, Seoul international competition 2003, Takemitsu Composition Award 2002, Métamorphoses 2000,…In 2003 was zijn werk "Response" te horen bij Logos tijdens het pianOH! Festival. Naast elektronische muziek maakte hij ook multi-media werk en komposities voor akoestische instrumenten.
http://www.panayiotiskokoras.com/

Panayiotis Kokoras

'A=a=a=... ' is gebaseerd op een kollage die Thomas Smetryns maakte van overschotjes vergeelde bigband partituren uit de jaren 40 en 50. Naast een vibrafoon, klokkenspel, gongs, cymbalen en een minimale drumset wordt er ook een door Smetryns gemaakte Bellofoon bespeeld. Thomas Smetryns werd op 13 december 1977 geboren te Gent. Hij studeerde kompositie en gitaar/luit/teorbe aan het konservatorium van Gent. Als komponist is hij erg geïnteresseerd in het zoeken naar een nieuwe, experimentele muziekpraktijk die steeds verankerd is in een historisch en/of een maatschappelijk (onder)bewustzijn. Deze interesse deelt hij met de Amerikanen Brent Wetters en Jonathon Kirk, met wie hij het komponistenkollektief "Medusa" vormt.
Hij schreef ook muziek voor onder andere het Spectra Ensemble, het Logos M&M orkest, pianist Daan Vande Walle, trompettist Jason Price, HERMES ensemble en het Festival Van Vlaanderen. Daarnaast is hij ook als luitist aktief in het Oberon Consort, dat zich verdiept in de Italiaanse Renaissance en Vroeg-Barok, naast diverse aktiviteiten als freelancer. In zijn aktiviteiten als DJ (uitsluitend met 78 toerenplaten) staat het muzikale verleden in een hedendaagse kontekst centraal.

Triatu is een perkussie-ensemble dat zowel hedendaagse als etnische muziek speelt. De drie perkussionisten Frank Van Eycken, Dimitri Dumon en Björn Denys studeerden perkussie op het konservatorium van Brussel. Frank Van Eycken volgde ook twee jaar studies Cubaanse en Braziliaanse Muziek aan het konservatorium van Rotterdam terwijl Dimitri Dumon in het konservatorium van Straatsburg terechtkwam voor een specialisatiekursus vibrafoon en marimba.
In mei 2001 was Triatu laureaat van de kamermuziekwedstrijd 'Tremplin'. Ze werden eveneens geselekteerd als een van de drie debuut-ensembles voor "Gouden Vleugels 2004". De individuele slagwerkers van Triatu zijn ook vaak te horen als freelance muzikant bij o.a. het Vlaams Radio Orkest, het Spectra Ensemble, Oxalys, Champ d'Action en het Nationaal Orkest van België.
In Juli 2005 werkten Triatu en het Spectra Ensemble mee aan het project "Les noces/Svadebka/De bruiloft" van Walpurgis en in het voorjaar van 2006 waren ze te zien in de produktie "Volk" van Het Toneelhuis in een regie van Josse De Pauw. Hun samenwerking met de Zwitserse danseres-perkussioniste Ania Losinger, in het kader van de oorsmeerkoncerten van muziekteater Transparant, bracht hen tot in Frankrijk en Zwitserland.
http://www.triatu.be/