Koncertberichten

• Beat Furrer - Apoklisis (Duo)
• Claudio Ambrosini–Capriccio, detto: l´Ermafrodita (Solo)
• Salvatore Sciarrino - Let me die before I wake (Solo)
• Jorge Sanchez-Chiong - tropico transito (Duo)

• Jonathan Harvey – Nataraja
• Salvatore Sciarrino - d'Un Faune

Reeds ettelijke jaren vormen de klarinettisten Petra Stump en Heinz-Peter Linshalm een professioneel duo dat zijn sporen verdiend heeft in de hedendaagse klarinetmuziek. Naast de verrijking van het hedendaagse klarinetrepertoire, is de nauwe samenwerking met de komponisten wier werk zij performen, voor hen van groot belang. Gerenommeerde namen als Beat Furrer (CH), Judith Varga (HU), Pierluigi Billone (IT), Bernhard Gander (AT) en vele anderen schreven speciaal nieuw werk voor hen. Hun meest recente cd, “Born to be Off – Road”, werd bekroond met de Pasticcio–prijs van het Oostenrijkse radiostation Ö1. De voorbije jaren stonden ze op podia in Nederland, Duitsland, Zwitserland, Polen en Luxemburg. In 2007 vertrekken ze op koncerttoernee naar o.a. Nieuw-Zeeland, Australië en de VS.
Naast het geven van lezingen en het organiseren van workshops rond hedendaagse speeltechnieken, zijn deze twee uitvoerders ook aktief in de redaktie van het tijdschrift Clarinet Update - New Music for Young Clarinet Players.
De mannelijke helft van het duo, Heinz–Peter Linshalm, studeerde klarinet aan de Universiteit van Wenen bij Peter Schmidl en Johann Hindler. Daarnaast legde hij zich toe op de basklarinet bij Ernesto Molinari aan de Hochschule für die Künste in Bern (Zwitserland).

Petra Stump studeerde klarinet aan de universiteit van Wenen (cum laude in 2002) en basklarinet aan het Conservatorium van Amsterdam bij onder andere Harry Sparnaay. Voorts volgde zij de jaren nadien masterclasses bij Ernesto Molinari, Alois Brandhofer, Suzanne Stephens, Karlheinz Stockhausen en Christian Leitherer. Ze won tal van onderscheidingen, waaronder de Chain Concours Competition voor hedendaagse muziek in Zwitserland, de 2006 Stipend Award Paliano en "BA-CA Artist of the Year 2006", een prijstitel die uitgereikt wordt door de Jeunesse Austria & Bank Austria Creditanstalt.

Karin De Fleyt (°1972) is een bekende fluitiste in de hedendaagse muziekscène en specialiseert zich sinds 1999 in het repertoire van Karlheinz Stockhausen (bij Kathinka Pasveer en Karlheinz Stockhausen zelf). Als soliste en in verscheidene ensembles speelde ze op tal van festivals en koncerten in Tilburg, Köln, Aveiro, San Fransisco, Buffalo, Stockholm, Parijs, Berlijn, Turijn, Milaan, ... In 2001 behaalde ze een finaleplaats tijdens het “Internationale Gaudeamus Concours” in Rotterdam. Ze ontving ook verschillende interpretatieprijzen tijdens de “Stockhausen Kurse” in Kürten. Tot augustus 2001 was zij vaste fluitiste bij het ensemble Champ d’Action. Momenteel speelt zij bij het Hermes Ensemble. In november 2001 werd zij ‘Laureaat van het Orpheus Instituut’ voor haar postgraduaatstudie met als onderwerp “ FL*, extensions in new music for flute”. Samen met Marc Maes (synthesizer) en Michele Marelli (bassethoorn, klarinet) vormt ze het “Stockhausen-Trio” dat integrale Stockhausen-programma’s uitvoert.
Karin De Fleyt studeerde aan het konservatorium van Gent bij Eric De Queker (fluit), Philippe Benoit (fluit) en Godfried-Willem Raes (hedendaagse muziek).

Als klassiek geschoold pianist ondervraagt Frederik Croene (°1973) konsekwent de geijkte paden van de pianotraditie. Dat resulteert in koncerten met een ongewone programmatie waarin deze traditie zich moet verantwoorden ten opzichte van de hedendaagse muziek en niet omgekeerd. Frederik Croene won o.a. de Sabam-prijs op de Orfeus-wedstrijd voor hedendaagse muziek (2002) en de Pelemansprijs (2005). Hij verleende zijn medewerking aan verschillende muziekteaterprojekten en kamermuziek-ensembles. Zo werkte hij o.m. samen met Lod, het Spectra Ensemble, het Nederlands Theater Gent, het Eddy Flecijn Ensemble en het tango-ensemble ‘OrquestAtípica’. Recente muziekteaterprojekten waren ‘Action Zjoezjoe’ (met poppenspeler Erik Bassier) en ‘Pianos Palliatifs’ (met performer Erik Bassier).
Als solist trad Frederik Croene al talloze malen op in Vlaanderen maar ook in Estland, Slovakije, Rusland, Hongarije, Duitsland, Frankrijk en Nederland. Hij speelt ook samen met muzikanten als Tomma Wessel, Benjamin Dieltjens, Arne Deforce, Boyan Vodenitcharov, Gudrun Vercampt, Amy Norrington, Dominica Eyckmans, Esther Venrooy en Anne LaBerge.
Croene studeerde piano bij Claude Coppens en Boyan Vodenitcharov en volgde nadien meesterkursussen bij o.a. Jos Van Immerseel, Hans Leygraf, György Kurtag en Alexei Lubimov.

• György Ligeti - Musica Ricercata (1951-53)
• Mauricio Kagel - Episoden, Figuren (1993)
• György Kurtág - Játékok (1990-93/98)
• Toshio Hosokawa - Slow Motion (2002)
• Giorgio Tedde - Ballu (1998)
• Luciano Berio - Sequenza (Chanson) (1995)
• György Ligeti - Musica Ricercata & György Kurtág - Játékok

Zowel “Játékok” van György Kurtág als “Musica Ricercata” van György Ligeti zijn oorspronkelijk geschreven voor piano maar werden door Anzellotti onder toezicht van beide komponisten bewerkt voor akkordeon.

Luciano Berio - Sequenza (Chanson)
(Luciano Berio) “Ik had de akkordeon reeds bij verschillende gelegenheden ingezet, “verscholen” in instrumentengroepen en als mengkleur tussen instrumentenformaties. De ontmoeting met Teodoro Anzellotti heeft mij er toe aangezet om de akkordeon als solo-instrument beter te onderzoeken en de populaire muziek voor ogen te houden die hij kent en die in zijn speelwijze doorklinkt. Ik denk aan de begeleidingen van melodieën in volksmuziek, aan de liederen van de arbeidersklasse, aan nachtklubs, aan Argentijnse tango’s en aan jazz die de voorbije decennia het meest heeft bijgedragen aan de herwaardering van dit instrument. Met “Sequenza XIII” heb ik mezelf zeker niet de opdracht gesteld om al deze geschiedenissen in een hommage samen te vatten. Dit stuk wil niets anders zijn dan een poging om op de akkordeon tot een spontane uitdrukking te komen (als improvisatie, als rondo?): “een herinnering aan de toekomst” (zoals Italo Calvino het zou zeggen) van dit instrument dat zich voortdurend blijft ontwikkelen. Sequenza XIII werd in 1995 voor Teodoro Anzellotti geschreven.”

Toshio Hosokawa - Slow Motion
Enkele jaren geleden zag ik in het keizerlijk paleis in Tokyo een Gagaku-dans (Gagaku is de benaming voor de Japanse hofmuziek). In tegenstelling tot de westerse dans probeert het lichaam van de danser zich in de oude Japanse dansstijlen met de aarde te verbinden. Zo ontstaan versmeltingen tussen de zeer langzame bewegingen en de omwentelingen van de aarde om haar as en in het universum.
In mijn “slow motion” voor akkordeon wou ik een imaginaire dans in het maanlicht muzikaal voorstellen. Zoals in mijn andere akkordeon-stukken behandel ik het instrument als een sho. De sho is een Japans gagaku instrument, een mondorgel. “Slow motion” is opgedragen aan Teodoro Anzellotti.

Mauricio Kagel - Episoden, Figuren
Een “verontduidelijking” van Kagel:
“Om het even of men er van houdt of niet: de vermenging van buikorgel, schootharmonium en kniemondharmonika blijft uniek (…en dat zelfs sinds de prehistorie van de muziek, zoals ons de leuke Italiaanse pointe vertelt: “wat is het oudste instrument van de wereld? De akkordeon. Geen enkel ander heeft zoveel gebreken.”)
Betoverd door zo veel antieke charme heb ik me beziggehouden met de retoriek van de muziekfiguren, ik heb ook getracht om met konkrete klankgroepen te komponeren en die in episodes van verschillende lengte te integreren. Omdat de akkordeon een instrument is dat zowel met het linkse als rechtse manuaal geluid maakt, bewegen de vingers zich van bladzijde naar bladzijde terwijl het register en de tessituur verandert. Het is alsof alle stukken die op dit instrument gespeeld worden hun oorsprong in de volks- of amusementsmuziek hebben.
Deze voorgeprogrammeerde verontduidelijking is mij niet ongenegen: een nieuwe "Nieuwe Muziek" heeft veel zulke klankproducenten nodig.
“Episoden, Figuren” werd voor Teodoro Anzellotti geschreven.”

Teodoro Anzellotti is een internationaal bekende akkordeonist. Zijn naam is sinds de jaren ’80 verbonden aan de renaissance van de akkordeon in de hedendaagse muziek. Anzellotti was als solist te horen op festivals in Engeland, Nederland, Duitsland, België, Frankrijk, Italië, Zwitserland, Oostenrijk, Polen, Tsjechië, de VS, Canada en Zuid-Korea. Hij soleerde met orkesten als Kölner-Rundfunk-Sinfonieorchester, Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin, SWR Sinfonieorchester Freiburg, SWR Sinfonieorchester Stuttgart, NDR Orchester Hamburg, Rundfunk Sinfonieorchester Saarbrücken, Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunk, ORF Orchester Wien, Radio-Symphonie-Orchester Ljublijana ...
Sinds de wereldpremière van “Sequenza XIII” in 1995 speelde Anzellotti dit werk op tal van gerenommeerde festivals. Hij speelde meer dan 300 wereldkreaties, sommige komponisten zoals Heinz Holliger, Toshio Hosokawa, Mauricio Kagel, Salvatore Sciarrino, Michael Jarrell en Hans Zender schreven voor hem nieuw werk. Cd’s van hem verschenen bij labels als Deutsche Grammophon, Winter & Winter en Wergo.
Sinds 1987 geeft hij les aan de Hogeschool voor Kunsten van Bern en sinds 2002 ook aan de Muziekhogeschool van Freiburg.
Teodoro Anzellotti werd geboren in Apulië (Zuid-Italië) en groeide op in Baden-Baden (D).

Een vroege lente, zeg dat wel. Bij Stichting Logos lijken zelfs de seizoenen soms wat vlugger te verlopen … Te vroeg in ieder geval om de beroemde Japanse “sakura” of kersebloesems te gaan bewonderen, maar niet om bij Stichting Logos de nieuwste telgen van het robotorkest te komen horen en zien. Als vreemdsoortige bloemen bloeien ze zonder verpozen en reageren daarbij zowel op geluid als beweging. Hun reakties uiten ze daarenboven door zelf muziek te produceren. Geef toe, waar elders kan men een dergelijk speciaal lenteverschijnsel waarnemen. Sommige bloemen van het <M&M> orkest luisteren naar nieuwe namen zoals <Bako> of <Qt>, maar voor deze laatste is het nog even wachten.
Maar wacht vooral niet om in onze prille lentetuin, die je hart verblijden zal, de eerste sprankelende klanken op te vangen. Welkom bij ons lenteorkest, nu reeds in volle bloei.
Op het programma staat de kreatie van "Fuzzy Harmony Study #13" van Godfried-Willem Raes en verder kan je nieuw werk horen van Kristof Lauwers, Moniek Darge, Sebastian Bradt, ...

<Rotomoton> is een muziekrobot met vijf komputergestuurde rototoms. De toonhoogte van elk van de trommels kan onafhankelijk veranderd worden door middel van stappenmotors. Als één van de laatste muziekrobots wordt hij ook nu verlost van zijn laptop en wordt de besturing toevertrouwd aan een zevental mikrokontrollers. Van de gelegenheid wordt gebruikt gemaakt om de prestaties van het instrument te optimaliseren. In eerste instantie wordt de snelheid waamee de toonhoogte kan veranderen opgedreven. Dit vergt een hoger koppel van de stappenmotors en in ons ontwerp wordt dit gerealiseerd door gebruik te maken van bipolaire in plaats van unipolaire besturing. Hierdoor is het mogelijk om heel snelle glissandi te spelen. Ten tweede wordt het dynamisch bereik vergroot.
Het resultaat van de verbeteringen is te horen in dit koncert met onder andere op het programma een nieuwe versie van "Rotstuk", een interaktief solostuk voor <Rotomoton> van Godfried-Willem Raes.