Recensie: Shiau-uen Ding

Een goede uitvoerder heeft doorgaans weinig woorden nodig; de muziek hoort geheel voor zich te spreken. Shiau-uen Ding nam dit nogal letterlijk op het koncert dat ze op donderdag 4 maart bij ons gaf. Buiging-zitten-kuchen en rechttoe-rechtaan spelen, het lijkt een beetje op het scenario voor een vervelend pianorecital. Maar dat draaide dus nét iets anders uit...

Christopher Bailey's Balladei was een ietwat ambigu stuk om mee te openen; op het eerste gehoor lijkt dit lijvige pianowerk van 25 minuten weinig samenhang te vertonen, maar na een tijdje went het en ga je als luisteraar mee in een tijdsoverschrijdende flow van stukjes en brokjes die verwijzen naar Middeleeuwse muziek. Het is gekomponeerd voor piano en cd en vereist een grote ritmische precisie om gesynkroniseerd te blijven. Ding paste die met een zelden vertoonde kalmte toe.

Pierre Jodlowski's Serie Noire en Serie Blanche kenmerken zich elk door een tot het einde toe stevig vastgehouden spanningsboog. De pianopartij wordt kontinu onderbroken dan wel geflankeerd door citaten uit de films van Jean-Luc Godard en David Lynch en dat alles vormt een soort muzikale pluraloog waarvan alleen de komponist het verhaal doorheeft. Aanvankelijk blijven beide lijnen gescheiden, maar voor je het weet is de versmelting een feit.
Maar het koncert komt pas écht goed op gang met de energieke uitvoeringen van Moritz Eggert's Haemmerklavier-stukken. Wie de man ooit zelf aan het werk heeft gezien en gehoord, weet dat dit grootschalige work-in-progress eigenlijk aaneen hangt van muzikale uitzinnigheden. In die zin zelfs, dat de piano eerder als een partner in het worstelen dan als een recitalinstrument lijkt gekoncipieerd...

Nu, Shiau-uen ziet er dan tenger uit, ze transformeert in Eggert's stuk tot een tijgerin achter de toetsen. Over de piano heen klimmen is er ditmaal nét niet bij, maar we komen aardig in de buurt: voeten op het klavier, kont op het klavier, ellebogenwerk, achterstevoren spelen, kloppen en tikken op het klankbord,... Met een ongeëvenaarde elegantie multitaskt Shiau-uen zich een weg doorheen het overlevingsparkoers dat Eggert tussen solist en vleugel heeft opgetrokken. Ook de assistentie van een hondenspeeltje, een met een voetpedaal bediend woodblock en een speelgoedpiano doorbreken het sérieux nog meer.

Het zit tenslotte allemaal zo juist, inklusief de groteske armzwaai waar aanstormende pianovirtuozen, klaar voor het slachtblok dat de Kwien Elisabetwedstrijd heet, blijkbaar een patent op hebben. Shiau-uen Ding is een muzikus van weinig woorden, maar des te meer van daden. En die stonden ditmaal garant voor een prima koncert. Tot de volgende? Alstublieft, ja.

Tekst: Sebastian Bradt
Foto: Peter Van Lancker