logos on the road

Met de <M&M> <Player Piano> naar Macerata.

De nieuwe koncertreis begint zoals gewoonlijk met een eenvoudige email uitnodiging:
"The Macerata Festival (Rassegna di Nuova Musica) will be dedicated to American Music (sorry for Godfried music). The idea is to have 1 or 2 Nancarrow Studie every night, maybe at the beginning of the concert. In addition also the piece by Tenney "Hommage ..." could be performed."

We besluiten er nog eens als Logos Duo op uit te trekken, want organisator Stefano Scodanibbio dringt erop aan dat de <Player Piano> zeker door Godfried-Willem Raes, tenslotte toch de bouwer van de automaat, zal worden bediend en werk voor meer dan twee personen is er deze maal niet bij.

Het bestellen van de vliegtuigtickets is routine geworden. Het reisbureau geeft ons de keuze uit twee formules: ofwel de <Player Piano> met cargo meegeven, ofwel als begeleide extra bagage met ons laten meereizen. We kiezen voor de laatste mogelijkheid, omdat we anders de automaat een dag eerder naar de cargo-afdeling op Zaventem moeten brengen. Tenslotte hebben we de <Player Piano> reeds eerder zonder noemenswaardige problemen per vliegtuig naar Polen en naar Spanje meegenomen. Doch dit is buiten de Italianen gerekend, zoals weldra zal blijken.

Reeds bij de check-in balie op de luchthaven krijgen we een eerste resolute weigering te horen:
"Extra bagage mag niet zwaarder zijn dan 32 kilogram, zo luidt het Alitalia reglement".
"Maar het reisbureau verzekerde ons dat we de koffer konden meenemen en ze kenden het gewicht", protesteer ik.
"In uw dossier wordt nergens melding gemaakt van extra bagage", gaat u maar even deze zaak uitleggen aan de balie ginder achter.
Ik maak me alsnog geen zorgen. Aan die andere "counter" is men vast inschikkelijker. Tenslotte ging de <Player Piano> reeds mee met Lot, de Poolse luchtvaartmaatschappij en met Virgin. Hoe zou Alitalia nu strengere normen hanteren?

Achter de Alitalia balie staat een Italiaanse jongeman, die ik zeker zal weten om te praten. Hij beaamt dat extra bagage inderdaad maar 32 kg mag wegen. Maar wanneer ik opwerp dat dit niet zomaar extra bagage is, maar een muziekinstrument, kijkt hij verwonderd naar de inox koffer die door Godfried op maat van de <Player Piano> is gelast.
"Muziekinstrument?" vraagt hij ongelovig
"Welja, een player piano, om op een piano te plaatsen, zodat zij automatisch kan spelen"
"Ah, dat is wat anders. Op het gewicht van een muziekinstrument staat geen limiet. Maar hoe lang is die kist?" wil hij nu weten.
"1m30" antwoord ik hoopvol.
"Sorry, muziekinstrumenten mogen niet langer zijn dan 1 meter", werpt hij nu tegen.
"Maar ze mogen wel meer wegen dan 32 kg?" vraag ik verbijsterd.
"Inderdaad", klinkt het lakonieke antwoord.
Ik probeer de logika van het reglement te volgen, doch snap er eerlijk gezegd niets meer van.
Alle argumenten ten spijt, dat het reisbureau ons verzekerde dat er geen probleem zou zijn, dat het bij Lot en Virgin wel kan, dat het onze broodwinning is, dat we een kontrakt hebben om vijf opeenvolgende avonden op te treden, niets helpt. Tot de jongeman oppert dat hij het zijn chef zal vragen.
Ondertussen is reeds een ruim half uur verstreken. Gelukkig komen we altijd ruimschoots te vroeg naar de luchthaven, omdat je nooit kan weten of er misschien file is.
We wachten en wachten en wanneer de jongeman terug verschijnt heeft hij een briefje mee, waarop is uitgeprint dat er een cello-regeling bij Alitalia geldt, zodat celli wel meegenomen kunnen worden. Maar vermits ons instrument geen cello is, moeten we het oordeel van de plaatselijke chef afwachten. De bediende neemt ondertussen een andere passagier voor en daar staan we dan. Alweer wachten.
Nog steeds ben ik er gerust in en denk bij mezelf: "Zo zijn Italianen nu eenmaal. 'Palabres, palabres'. Dol op diskussies tot het laatste moment en dan toegeven, zodat we nog net op tijd aan de gate kunnen zijn."
Het lijkt eeuwigheden te duren. Ik kijk vol spanning de bediende aan, wanneer hij met de eerste passagier na ons klaar is, maar daar komt alweer een tweede. Uiteindelijk spreek ik een andere beamte aan, die even gaat kijken waar de chef nu blijft. Nog wat geduld, doet hij teken, maar mijn geduld is stilaan op. Wanneer de chef eindelijk verschijnt, krijg ik weer moed. Lichtkrullend gitzwart haar en fonkelende ogen. Niet eens veel ouder dan de baliebediende. Hij ziet er geknipt uit om even de macho te spelen en dan toe te geven. Maar ik vergis mij alweer.
Reglement is reglement, klinkt het weinig Italiaans. Broodroof, probeer ik nog, maar hij geeft geen duimbreed toe. Hij staat wat rond te draaien, komt achter de balie vandaan, klopt eens op de kist en besluit, wat we reeds lang weten: te lang om mee te nemen.
"Maar ski's zijn toch langer", waag ik mijn kans.
"Dit zijn geen ski's, maar een muziekinstrument", oppert hij sec en blijft onvermurwbaar. Tenlotte verdwijnt hij opnieuw achter de panelen en daar staan we dan.
Wat nu, terugkeren naar Gent? Dat kan toch niet! Vijf Italiaanse koncerten geef ik niet zomaar prijs.
Ik waag nog maar eens mijn kans bij de beamte:
"Een kontrabas is toch ook een muziekinstrument en is langer dan 1 meter", opper ik fier op zo'n onweerlegbaar argument.
"Maar ik kan toch onmogelijk beweren dat dit een kontrabas is. Het heeft een heel andere vorm", veegt de bediende prompt mijn pleidooi van tafel en zijn handen maken veelbetekenende golvende gebaren.

Nog een half uurtje en de vlucht vertrekt. Opgewonden bel ik het reisbureau andermaal op, maar alles blijkt tevergeefs. Teneinde raad vraag ik dan maar of er geen andere luchtvaartmaatschappij is die op Ancona vliegt, hopend dat hier dan geen soort absurd reglement in voege is. Het antwoord is positief en Lufthansa maakt geen probleem van onze bagage, maar we moeten wel nieuwe ticketten kopen…