logos on the road

In januari jl. verzorgden wij enkele koncerten in de Aeronef te Lille. Dit kaderde in de groots opgezette robotmanifestatie van Lille2004, kulturele hoofdstad van Europa. Het Logos' <M&M> ensemble met de door Godfried-Willem Raes gebouwde interaktieve robots bleven dan ook niet onopgemerkt. Conlon Nancarrows muziek deed de <Player Piano> alle eer aan als automaat. Maar de interaktieve komposities van Kristof Lauwers, Moniek Darge en Godfried-Willem Raes zorgden ervoor dat niet alleen de <Player Piano> maar ook de andere robots tot aktie overgingen en daadwerkelijk als robots samen musiceerden met de leden van het <M&M> ensemble. Emilie de Vlam danste vol overgave en bij abrupte bewegingen weerklonken even plotse klankklusters. Bert Vandekerckhove verzorgde achter de schermen de logistiek en stond ook in voor licht en geluidstechniek. Barbara Buchowiec, alias Basia, toverde met haar magische altviool de robots tot leven en Moniek speelde een vrolijk spel met de robots via steminput en ondeugend krassende elektrische vioolklanken.
Resultaat: twee nieuwe koncerten in Frankrijk.
De eerste deze maand maart reeds te Maubeuge en de tweede in april te Parijs.

Te Maubeuge nemen we deel aan het Borderline Festival dat zich afspeelt in "Le Manege", "Sculfort" en "Frameries".
Logos' <M&M> speelt er op 19 en 20 maart ("Sculfort") en de acts starten beide avonden om 20 uur.

Over Parijs kan u meer lezen in volgend Logos-Blad.

Trouwe Logos-Blad-lezers zitten reeds een tijdje op droog zaad wat de koncertreisverhalen betreft… Daar heeft het Ministerie van Kultuur alles mee te maken. Zovele muziekdossiers moeten aan een razend tempo een advies krijgen, dat het ons aan dagen voor het schrijven van verhalen ontbreekt. Maar onze heimwee wordt te groot. We kunnen het schrijven niet laten.
Maanden geleden beloofden we hier een bericht over ons wedervaren met het Logos-Ensemble op het Argos-Festival. Hier komt het dan!

Ive Stevenheydens, één van de organisatoren, of schrijf ik niet beter, dé organisator van het Argos-Festival is naar Gent afgereisd voor één van de vele koncerten in onze Logos Tetraederzaal. Reeds tijdens de pauze polst hij of we geïnteresseerd zijn om een "historische" avond op het Argos-festival in te vullen met één of enkele Fluxus-kunstenaars en een eigen programma.
Onmiddellijk denk ik aan Alison Knowles, met wie het zo prettig samenwerken is. In de jaren 70 en de vroege jaren 80 hebben we vaak samen opgetreden. De Tetraeder was nog niet gebouwd toen en John Cage leefde nog. Alison bracht zijn muesli recepten mee en vergeleek ze met de hare. Ook in Soho, waar ze haar loft heeft, hebben we elkaar vaak ontmoet. En hoevele keren is ze niet naar onze Logos-Duo koncerten komen luisteren in de Experimental Intermedia Foundation van Phill Niblock te New York. Toen was Phill nog een volslagen onbekende in Europa. Nu heeft hij dank zij Logos twee huisjes aan de Sassekaai te Gent gekocht en heeft hij er zijn Belgische dependance "het EI-huis" in ondergebracht. Ondertussen reist hij Europa onverpoosd op en af en werkt zich te pletter om jonge kunstenaars, zowel beeldende als musicerende te stimuleren, aan te moedigen en een faire kans op belangrijke podia te geven.

De tweede Fluxus-naam die me voor de geest komt is het duo Philip Corner en Phoebe Neville. Nog maar onlangs hebben ze de kleine Logos' vleugelpiano onder duizenden bloemen bedolven. Iedere bloem, ieder blad zorgde voor een eigen geluid.

Na veel wikken en wegen kiest Argos voor Philip Corner en Phoebe Neville. Een retour vliegtuigticket naar New-York dreigt de pan van het budget uit te zullen swingen. Philip en Phoebe wonen in Italië. Maar helaas is er geen piano in Recyclart en is Corner op de eerste plaats pianist. Geen nood. Fluxus-kunstenaars passen daar wel een mouw aan. En er wordt met bloemen gegooid, maar deze maal enkel door Phoebe. Philip Corner gooit bij deze performance na oorverdovend hels oorlogskabaal uit de luidsprekers met zijn geweer waarmee hij even tevoor het publiek heeft bedreigd. Het wordt zo een politiek geëngageerde Fluxus performance. Niet zo vreemd voor Philip Corner die reeds in 1962 zijn "Oracle, an Electronic Cantate on Images of War: Strike Week Version" schreef.

Recyclart ligt pal onder de NMBS-sporen die Brussel Zuid en Brussel Centraal met elkaar verbinden. Het is dan ook gehuisvest in het destijds gekraakte Kapellekerk-station. Een bruin -volks en gezellig- café geeft achter de toog door toegang tot de "koncertzaal", d.w.z. de vroegere lokettenhal. Het betonnen plafond is heel laag en de overrijdende treinen boven de Recyclart-zaal zorgen voor een oorverdovend gedender met angstaanjagende vlugge regelmaat. De vloer, de gordijnen, de muren, alles is zwart, behalve de stationsloketten die als een surrealistisch citaat verloren gelopen zijn in deze raamloze, daverende wereld. Tijdens het spitsuur rijdt er iedere 3 minuten een trein over de zaal. Zo moeilijk de omstandigheden, zo uitmuntend de Recyclart-werknemers. Mira, als een engel ronddravend, zorgt dat alles tot in de puntjes is geregeld, dat ieder het naar zijn zin heeft, dat er hapjes en drankjes zijn, dat iedereen flyers en folders krijgt. De technici werken aan een blits tempo en vervullen ieders wensen. Ive publiceert een Argos-festival-kataloog, een kunstboek meer dan waardig.

Het Logos Ensemble, en dat zijn hier in Argos Karin De Fleyt, Marc Maes, Leonaar De Graeve, Godfried-Willem Raes en Moniek Darge, komt het podium op. Klopt niet. Er is geen podium. Vanuit de loges enkele trapjes af en je staat temidden van de zaal. De losse stoelen hebben we rondom geplaatst.
We starten met "Radiosynthese" van F.T. Marinetti, de futuristische voorman die in 1909 zijn eerste futuristische manifest op de frontpagina van Le Figaro wist te publiceren en meteen een knuppel in het hoenderhok van de gevestigde kulturele waarden en instellingen gooide. Karin en Marc zijn elk in een kartonnen doos gekropen, nog voor het publiek de zaal mag betreden. Maar o wee, de dozen zijn zo krap en de publieksopkomst overtreft alle verwachtingen, zodat het een half uur duurt eer iedereen en ticket en een plaatsje heeft bemachtigd. De mannen van het licht hebben hun uiterste best gedaan alles picco bello te regelen en wij hebben zoveel gerepeteerd dat er nog maar moeilijk iets mis kan lopen.
De spots floepen aan op de twee kartonnen dozen. Ze zijn iets afwijkend van grootte en de opdrukken trekken de aandacht in het felle licht. Het publiek verstomt, maar zodra de dozen voorzichtig over het podium beginnen schuiven, gniffelt hier en daar iemand.
Vanuit mijn hoekje van de zaal, waar ik van op de blokken trap een goede uitkijk op het gebeuren heb, kan ik de toeschouwers ongemerkt gadeslaan. Op ieder gezicht staat een glimlach. Vele ogen hebben twinkels en dat blijft zo de hele avond. We brengen in snel tempo werk van Mauricio Kagel, Cornelius Cardew, George Brecht, Ernst Jandl en na een mini muziekdoosperformance met mijn "Bomber Handbag" sluiten we af met Leonaar die op grandioze wijze Godfrieds "Dynamo" voor hometrainer en elektrische gitaar uitvoert.
Fluxus en aanverwanten hebben mijn hart gestolen, omdat ze in alle eenvoud oren en ogen, leven en kunst, maar vooral levenskunst en levenslust hebben ontsloten.
m.d.