Japanse tuin op Mijajima
Maar betoverend Mijajima houdt meteen ook de ontnuchtering in.
Eiland zonder dood of geboorte, heiligdom flotti flottant bij hoogtij zwevend op de wateroceaan.

Maar eens in het hart van één der mooiste plekken van Japan, wordt zonder omhaal duidelijk gemaakt, dat niet Japanners hier niets te zoeken hebben. Het Shinto heiligste der heilige is er enkel voor fors betalende tempelgangers. Aan de kassa worden we als lucht behandeld. We vangen een glimp op van priesters met hoge zwarte hoeden. Hun rituelen zijn enkel bestemd voor wie hen met stevige bedragen spijst.

Eensklaps voel ik me naar de middeleeuwen gekatapulteerd.
De voorheen zo mooi ogende gewaden, de schitterende torii, de knalrode Chinese ezelsbruggen, het zeewier op het zand, de zon aan de einder, alles is op slag van zijn luister beroofd.
Het weeë gevoel van aflaten betalen, blijft de rest van de reis door mijn hoofd spoken.
Plots zie ik Japan met andere ogen.
Geen spelonk, geen waterval, geen bergtop, geen rots of er hebben zich yengoden genesteld in bevallige schrijnen.

Terwijl we in het dorpje rondslenteren en snoepen van allerhande lekkernijen, denk ik weemoedig aan Frans Boenders boek: subliem en bijna niets.

De inktvisverkoopster lacht ons gul toe.
De bedelmonnik verspert de weg. De herten happen een gulzige flard uit de geschenkverpakking van mijn doos manju.

Manju bakkerij

Godfried-Willem Raes te Mijajima

Dan schalt de veerboot zijn hoorn.
Op de andere oever wachten ons Yu en Kumi.
Morgen rijden we samen naar de Shimane provincie.
Daar start straks het Soundplay 2000 Festival. Het eerste doel van onze reis.

(deel 6)
M.D.